Bad to the bone &Morgan

Haar hakjen klikten op de grond terwijl ze de deur open grote ging. Beginning van het schooljaar, great. Zomervakantie kon dus niet blijven bestaan voor eeuwig, duidelijk. Ze vond het naar om haar huis te verlaten, ze hield er wel van. Land of the Lost, zo hadden de Heroes het genoemd. Daar zat ze heel de zomer vast, tegengehouden door een magische barrière. En nu zat ze hier op dit eiland, ook vast. Deze plaats was vol met, Heroes. Ze moest al bijna overgeven bij de gedachte eraan. Terwijl de deuren opengingen gleed haar blik door de lange hal. Alles was nog exact hetzelfde als vorig jaar. Ze begon met lopen en de mensenmassa stoof uiteen terwijl ze erdoorheen liep. Als een grote groep fans van iemand. Alleen waren ze niet fans, deze kinderen sloegen angst uit. Een wat geniepige glimlach lag op haar gezicht. Ze hield ervan hoe iedereen afstand nam voor haar. Ze was tenslotte de dochter van de Evil Queen. De grootste Villain uit de geschiedenis. En Ravenna was meer dan happy om haar moeders dochter te zijn. Al was het lang geleden sinds haar moeder tot haar had gesproken. Ze kon het zich niet eens echt herinneren.

Ze stopte en liet haar blik door de hal glijden. Ze had geen zin om naar haar kamer te gaan, dan zou ze haar roommate moeten ontmoeten. Hopelijk zat ze niet met een of andere Hero opgescheept. Ze verafschuwde hen. Die zouden ook snel weg gaan, bedacht ze zich. Nee, haar kamer kwam later wel. Dan werd het maar onschuldige mensen bang maken. Wat kon ze zeggen? Het was haar toekomst.
Met haar standaard loopje liep ze door de gangen. Overal waar ze kwam renden mensen weg of keerden om. Ze keek ze net zo lang aan tot ze weg gingen. Ze was bij het cafetaria aangekomen. Het werd ook wel tijd voor lunch. Terwijl ze een blad pakte en wat bestek op haar bord legde moest ze in de rij gaan staan. Ze keek de random jongen voor haar wat flirterig aan. Hij leek eerst bang maar toen hij in haar ogen keek kreeg hij blijkbaar wat meer zelfvertrouwen. Ze leunde voorbij hem om een felrode appel te pakken en knipoogte toen ze weer terugleunde. God wat hield ze van dit spel. Ze kon gewoon voelen hoe de jongen voor haar viel. Hij liet haar voorbij toen ze erom vroeg en bleef vlak achter haar staan. Toen zij nog even wat "aan het pakken was" liep hij een beetje weg van haar en bewoog ze vlug haar hand toen hij niets zag. De jongen viel voorover, en liet de pap van zijn bord vallen. Zijn drinken vloog over hem heen terwijl hij viel. Ze moest hardop lachen en liep lachend voorbij hem met haar plaat in haar handen. Toen hij haar aankeek keek ze opeens heel meelevend, och wat erg voor hem. Maar daarna keek ze weer gemeen lachend hem aan en hij had door dat het allemaal een spelletje was. Terwijl de jongen nog opstond bevond ze zich naar haar vaste tafel. Beetje achterin de hoek waar ze alles kon zien. Voor haar en haar alleen. Ze stopte toen ze daar een jongen zag zitten. Zoon van de Queen of Hearts. Wonderlandian. Iedereen wist dat dat haar tafel was dus hij stond maar beter op. Ze liep naar hem toe met een onheilspellende gezichtsuitdrukking. Ze zette haar plaat met een klap neer en keek hem aan. Haar paarsachtige ogen lichtten even felpaars op. Dat gebeurde altijd op momenten als deze. "What do you think your doing here?" Vroeg ze langzaam aan hem. Haar stem klonk helder als altijd, maar met een wat duistere ondertoon. Ze liep naar hem toe en ging achter hem staan. Haar handen gleden even over zijn schouders, en ze liet er wat pijn doorheenglijden. Dat zou hij zeker voelen. Ze liep weer terug naar haar kant van de tafel. Ze keek hem aan en zei: "Leave. Now you still have the chance." Haar ogen waren weer felpaars opgelicht en ze leunde met haarhandwn op de tafel.

Top attached to pants (not the pants on this picture) X Pants attached to top X Boots X Body Chain X Hairstyle X Headband X Bracelet X Bracelet on the other arm X Poison ring

Eerste impressies waren altijd het beste. En gelukkig had zij, dochter van de Evil Queen, altijd een goede eerste impressie gemaakt. Nou ja, een slechte. Ze was trots op haar moeder, en ze was blij om haar dochter te zijn. Ze kon de angst bij de meeste mensen gewoon proeven, en ze vond het heerlijk. Nadat ze iedereen in de grote hal de stuipen op het lijf gejaagd had, bewoog ze zich richting de kantine. Het werd ook wel tijd voor lunch.
Ze had nog niet de moeite genomen om naar haar slaapkamer te gaan, maar ze had toch wel het laatste woord. Anders zou ze daar wel voor zorgen. Zelfs de Villain kids en de Wonderlandians luisterden wel naar haar. De reputatie die ze had, had ze niet eens zelf gemaakt, hij was er al geweest. Zij had die alleen versterkt. De enige die misschien niet bang waren voor haar waren de leraren en de schoolhoofden. En misschien wat hielenlikkende Villains die dachten dat ze o zo slecht waren.

Met haar standaard loopje kwam ze de kantine binnen. Iedereen in de kantine scheen op te kijken. Dat was waarschijnlijk omdat ze de dubbele deur had laten openzwaaien met één handomdraai. Ze liep naar het eten toe en pakte een blad. Ze zag een korte lijn staan. Djeez ze haatte wachten. Dan moest ze zich maar vermaken. Nadat ze openlijk was gaan flirten met een jongen voor haar en naar hem had geknipoogd toen ze een felrode appel had gepakt, liet hij haar zelfs voorbij. Ze kon hem gewoon voor haar horen vallen. Wat geweldig. Iedereen op school wist dat Ravenna een flirt was, ze had de meeste jongens zo om haar vinger gewonden. Net zoals deze, onschuldige maar zo windbare jongen. Toen zij nog even wat "aan het pakken was" liep hij een beetje weg van haar en bewoog ze vlug haar hand toen hij niets zag. De jongen viel voorover, en liet de pap van zijn bord vallen. Zijn drinken vloog over hem heen terwijl hij viel.
Ze moest hardop lachen. De helft van de kantine, de Villains en sommige Wonderlandians lachten mee. De Heroes schudden alleen hun hoofd en smiespelden verder. De jongen realiseerde nu dat hij zichzelf voor gek had gezet. Toen ze voorbij hem liep keek ze eventjes heel medelevend, maar daarna had ze weer die gemene gezichtsuitdrukking en lachte ze hem uit.

Ze keerde zich richting haar tafel en zag daar toen een jongen zitten. Met een onheilspellend gezicht liep ze naar hem toe. Met een klap zette ze haar blad neer. De felrode appel en de salade bewogen even, net als haar glas en het flesje met rode vloeistof. Eigenlijk was het gewoon fruitsap, maar het leek op bloed. De meeste mensen waren te stom om het etiket te lezen.
Haar paarsachtige ogen waren felpaars opgelicht, dat gebeurde altijd op momenten als deze. "What do you think your doing here?" Vroeg ze langzaam aan hem. Haar stem klonk helder als altijd, maar met een wat duistere ondertoon. Ze liep naar hem toe en ging achter hem staan. Haar handen gleden even over zijn schouders, en ze liet er wat pijn doorheenglijden. Dat zou hij zeker voelen. Hij, de zoon van de Queen of Hearts. Morgan was zijn naam, als ze het goed had. Ze nam nooit veel interesse in namen. Ze liep weer terug naar haar kant van de tafel. Ze keek hem aan en zei: "Leave. Now you still have the chance." Ze leunde met haar handen op de tafel en keek hem aan met haar nog steeds felpaarse ogen. Als hij slim was ging hij weg, anders had hij een probleem. 
De jongen stond met een glimlach op, zette zijn dienblad op zijn hoofd en maakte een buiging. Daarna liep hij weg. Terwijl Ravenna op haar stoel ging zitten en haar dienblad naar haar toe schoof kwam hij terug. Met een andere stoel. O nee, als hij dacht dat hij kon gaan zitten had hij een probleem. Hij zette de stoel tegenover die van haar, aan de andere kant van de tafel. Net zoals zijn dienblad. "Very impressive, oh future queen, ofcource you mind if I sit, but I'll sit anyway." Zei hij. Ze keek hem waarschuwend aan. Zijn ogen werden even rood als die van haar zo even nog paars waren geweest en hij grijnsde. Haar ogen werden nu ook weer felpaars en langzaam zei ze: "Stupid boy. If you know my story you know that I don't like people who stand up to me. Or crazy people like you." Voegde ze het laatste er spottend aan toe. Toen de jongen ging zitten was hij te ver gegaan. "Enjoying this first day back at school so far?" Vroeg hij rustig aan haar. Ze leunde tegen de rugleuning van haar stoel met haar benen over elkaar geslagen, ze zat keurig rechtop als een echte prinses. En ze zei opeens heel rustig: "Yes, yes, like I always do." Met een handbeweging vlogen zijn frietjes aan de kant. Half op de grond half tegen een of andere Hero aan. "And what about you, Lorgan?" Zijn naam had ze expres verkeerd uitgesproken. Met nog een beweging van haar andere hand vloog de koffie weg. Over een tafel vol Heroes heen. Ze besteedde geen aandacht aan de reacties. Ze keek hem recht in zijn ogen aan en vroeg: "Enjoying yóur first day?" Ze bewoog haar rechterhand nog eens en de stoel waar hij op zat vloog naar achter, waardoor hij er van af viel. Alsof er niets gebeurd was pakte ze daarna haar rode appel, die bekend stond voor haar verhaal, en nam een hap.

{Voor clothes zie eerdere post}

Toen ze klaar was met de jongen vernederen keerde ze naar haar gewoonlijke tafel. Toen ze daar een jongen zag zitten veranderde haar gezichtsuitdrukking vrijwel meteen naar onheilspellend. Wat dacht die jongen wel niet? Ze liep naar haar tafel en zette haar bord met een klap neer. De helft van de kantine keek om, de andere niet. Haar ogen waren felpaars opgelicht. Dat gebeurde altijd als ze boos was of zoiets. "What do you think your doing here?" Vroeg ze langzaam aan hem. Haar stem klonk helder als altijd, maar met een wat duistere ondertoon. Ze liep naar hem toe en ging achter hem staan. Haar handen gleden even over zijn schouders, en ze liet er wat pijn doorheenglijden. Dat zou hij zeker voelen. Dat zou hem ook wel leren om niet aan haar tafel te gaan zitten. Hij mocht misschien aan de kant van de Villains staan, dat wilde nog niet zeggen dat hij haar vrolijk kon joinen. Dat type was ze niet. "Leave. Now you still have the chance." Zei ze toen ze weer tegenover hem stond. Ze leunde met haar handen op de tafel en keek hem aan met haar nog steeds felpaarse ogen. Als hij slim was ging hij weg, anders zou hij niet snel meer hier komen eten.
De jongen stond op, glimlachte, zette zijn dienblad op zijn hoofd en maakte een buiging. Daarna liep hij weg. Gelukkig maar want Raven had niet echt zin om veel aandacht aan hem te besteden. Toen hij terug kwam was de ergernis duidelijk van haar gezicht af te lezen. Toen hij ging zitten was hij de grens over gegaan. "Very impressive, oh future queen, ofcource you mind if I sit, but I'll sit anyway." Zei hij. Ze keek hem waarschuwend aan. Zijn ogen werden even rood als die van haar zo even nog paars waren geweest en hij grijnsde. Haar ogen werden nu ook weer felpaars en langzaam zei ze: "Stupid boy. If you know my story you know that I don't like people who stand up to me. Or crazy people like you." Voegde ze het laatste er spottend aan toe. Ze had het niet ze op Wonderlandians, ze waren minder erg dan Heroes, maar ze waren.. gek. Irritant dat raadselachtige gedoe. "Oh I don't believe in the stories." Vertelde hij rustig. "You don't? Well that will be hard to say when you don't excist anymore." Zei ze op dezelfde rustige toon terug.

"Enjoying this first day back at school so far?" Vroeg hij rustig aan haar. Hij leek geen eens aandacht te besteden aan haar beledigingen. Dat bedoelde ze nou met gek. Ze leunde tegen de rugleuning van haar stoel met haar benen over elkaar geslagen, ze zat keurig rechtop als een echte prinses. Dat was een dimg wat haar moeder haar wel geleerd had. En ze zei opeens heel rustig: "Yes, yes, like I always do." Niet gemeend natuurlijk. Wie wou er nou hier naar school gaan? Met een handbeweging vlogen zijn frietjes aan de kant. Half op de grond half tegen een of andere Hero aan. Pech voor ee Hero. "And what about you, Lorgan?" Zijn naam had ze expres verkeerd uitgesproken. Met nog een beweging van haar andere hand vloog de koffie weg. Over een tafel vol Heroes heen. Ze besteedde geen aandacht aan de reacties. Ze durfden toch niet tegen haar in opstand te gaan. Wat gingen ze doen? Hun zwaardjes pakken en haar aanvallen? Dat zou helaas niet helpen vreesde ze voor ze. Die zwaarden waren zo weggesmolten of weg gevlogen. En de Heroes lagen in een handomdraai op de grond. Ze keek hem recht in zijn ogen aan en vroeg: "Enjoying yóur first day?" Ze bewoog haar rechterhand nog eens en de stoel waar hij op zat vloog naar achter, waardoor hij er van af viel. Hij kon zichzelf echter redden door op te staan. Even trok ze een wenkbrauw omhoog. Dat zag ze niet veel mensen doen. Alsof er niets gebeurd was pakte ze daarna haar rode appel, die bekend stond voor haar verhaal, en nam een hap. De jongen ging weer zitten, zucht. Kon hij niet weg gaan? "That's a good thing, and for me, yes, I am as well." Hij bewoog zijn eigen hand nu en de frietjes landden geheel schoon op zijn bord, de koffie zat terug in de beker die hij daarna halfleeg dronk. O great, hij had magie. Wat leuk. Niet zo sterk als die van haar tough. Zij had tenslotte de sterkste van allemaal, zoals het in het storybook stond. Hij vond zichzelf zeker een hele deal omdat hij later over Wonderland zou rulen? Nee, niet de witte koningin zoals sommige dachten. En ook niet de rode, dat waren twee totaal lostaande koninginnen. Die zouden nooit regeren. Maar deze jongen werd irritanter en irritanter. Hij leundde naar voren over de tafel en stak zijn hand naar haar uit. "Morgan, Prince of Hearts. Altough I prefer spades." Hij lachtte haar toe, niet boos of bang, gewoon lachend. Oh somebody, give me a break, ging er door haar hoofd heen. Hoe erg kon het worden. Ze begon langzaam te denken dat hij een Hero wou zijn. Ze tikte zijn hand weg alsof het een vlieg was. Waarom zou ze zíjn hand schudden? Ze had ook niet echt een introductie nodig. "How long will it take you to understand I don't want company? Tell me, did you escape from a mental home back in Wonderland?" Vroeg ze rustig.

Ze keek even opzij en zag een tafel vol Heroes. Een meisje met dik haar, die de dochter van Rapunzel was. Haar haar was trouwens meer bruin, niet eens blond. Oh en daar was het kleffe koppel van de toekomstige Snow White en een of andere Charming. De dochter van Snow White had niet eens zwart haar. Dit was geverfd en je kon de lichtbruine uitgroei duidelijk zien. Dit bewees maar weer dat kinderen niet op hun ouders leken. Stuk voor stuk keken ze haar tafel aan. Ze keek ze onheilspellend terug aan waardoor ze snel wegkeken. "Don't you enjoy their faces? You can smell their fear as if they don't even try to  hide it." Zei de jongen tegen haar. Ze keek hem weer geirriteerd aan terwijl hij  fluisterend eraan toe voegde: "But the funny thing is that they do, and they think we don't notice it." Het was waar, maar whatever. Alsof ze dat niet wist. Zij was de prinses, soon to be queen, van het kwaad. "Do you think they are scared of yóu? Take another look boy." Zei ze wat spottend.

Ze stond op en liep naar de Hero tafel. Op haar gezicht lach een gemene grijns. Ze stopte en leunde met haar handen op de tafel. "Hello everyone." Zei ze onheilspellend. "Thought I just had to pay my favourite Heroes a visit. Especially you two." Vervolgde ze. Bij de twee bedoelde ze Snow White's dochter en de Charming boy. Ze wuifde even heel "vriendelijk" naar hen. Ze schoof een dienblad of  twee van de tafel en ging zitten. "Sorry, but there's no place for me to sit otherwise." Ze hoorde een "go away" uit Rapunzels mond komen. Ze stond soepel op en liep naar de dochter van Rapunzel toe. "Go away? I can't do that. It's lunchtime. By the way I love what you've done with your hair Punzie." Zei ze terwijl ze achter haar langsliep. Terwijl ze net opgestaan was had ze een mes mee gepakt en nu ging ze met het door haar verhitte mes door het haar van Punzie heen. Het mes werkte als een schaar en in ern beweging had ze het haar eraf 'geknipt'. Tot iets boven schouderlengte, hoefde Punzie binnenkort niet meer naar de kapper. Ze hoorde een gil van Punzie terwijl haar haar op de grond viel. Het had geen oijn gedaan tough, Ravenna had haar gespaard. Ze zag verschrikte gezichten om haar heen, oh wat geweldig. Daarna liep ze naar Snow en Charming. Ze duwde Snow in een beweging van Charmings benen af, waar ze op had gezeten. Terwijl het meisje op de grond lag ging Ravenna op Charmings benen zitten en sloeg haar armen om zijn nek heen. Hij was best wel good looking dus tja. Girls has her needs. Charming  deed echter niets en ze zag Snow opstaan. Ze bewoog Charmings gezicht naar het hare met rechterhand aan zijn kin en keek hem aan. Daarna drukte ze, zachtjes dat wel, haar lippen op de zijne. Hij protesteerde niet eens. Toen hij zelfs meeging in de kus en zijn armen om haar heen sloeg wist ze dat ze te ver was gegaan. Mooi zo. Ze trok zich rustig terug en zag hoe Charming haar nu wat verschrikt aankeek, maar ook met lust in zijn ogen. Snow had al een gilletje geslaakt en de rest van de kantine had al geschokt gereageerd. Ravenna maakte zich los uit de armen van Charming die haar nog steeds vast hield. Toen ze tegenover Snow stond zei ze: "I think you have to find yourself a new boyfriend. This one has cheated, too bad." Ze keek het meisje nog even gemeen aan en liep toen terug naar haar tafel. Punzie achterlatend in tranen, en Snow en Charming ruzie makende. Charming ook toegevende dat haar kus goed was geweest.

Ze ging weer zitten tegenover Morgan, die niet was verschoven en keek hem aan. Haar ogen waren weer de normale kleur voor nu. "After you were saying the obvious, I think you were leaving, prince of Upside Downland."

{Voor clothes zie eerdere post}