Avacyn O'Shea

Avacyn heeft een erfelijke paniekstoornis. Het is vaker voorgekomen in haar familie, haar oma via haar moeders kant had het ook, net als haar oudste broer. Een stoornis zoals deze is echter moeilijk te herkennen, en speelt vaak ook niet bij kinderen. Demanier waarop ze opgevoed worden is wel belangrijk als de stoornis later optreedt. Traumatische ervaringen en mishandeld zijn tijdens de jeugd kan de stoornis aan laten wakkeren. Nou was dat laatste niet het geval bij Avacyn, maar de traumatische ervaring heeft ze wel gehad.
Toen ze bedreigd werd in een donker steegje kreeg ze haar eerst echte paniekaanval. Natuurlijk had ze in het verleden wel eens paniek of druk gevoeld, maar dit was anders. Symptomen zijn: Avacyn wordt duizelig, en haar handen beginnen te beven. Ook begint ze te zweten, en kan ze koude rillingen krijgen. Dan beginnen ook haar benen te beven en krijgt ze het steeds benauwder. Tijdens dit proces heeft Avacyn een constante nare druk op haar borst. Hierdoor hapt ze vaker naar adem, waardoor ze enkel een nog drogere mond krijgt. In haar handen en voeten kan ze een doof gevoel krijgen, net als vlekken voor haar ogen. Op een gegeven moment kunnen haar benen haar niet meer houden en valt ze om, waardoor alles nog meer rond gaat draaien. Ook lijkt het alsof de omgeving er anders uit ziet, en alles op haar af komt. Ze krijgt het gevoel dat ze gek wordt, alle controle verliest, en soms zelfs dat ze hier dood aan zal gaan. Inmiddels zal ze dit ook gaan roepen.
De manier om Avacyn te helpen tijdens een aanval is door zelf kalm te blijven, en constant bij haar te blijven. Haar paniekaanvallen duren vaak niet langer dan 20 tot 30 minuten, en een paniekaanval doorstaan geeft Avacyn meer moed en minder angst voor een mogelijke volgende. De persoon zou constant tegen haar moeten zeggen dat hij of zij er is, en haar helpen met zowel ademen als haar ergens neer te zetten.
Nadat Avacyn een paniekstoornis ontwikkeld had, en dat boven was gekomen, heeft ze hulp gekregen. Ze krijgt zowel hulp van een psycholoog,
als van een psychiater die haar medicijnen voor heeft geschreven. Deze medicijnen, antidepressiva, zijn voorgeschreven omdat vrijwel alle antidepressiva middelen in zich hebben die tegen een paniekstoornis werken. Avacyn nam deze aan het begin van haar behandeling iedere dag, en ze hielpen goed. Haar hulp van de psycholoog was in het begin een manier voor haar om te leren grote open plekken weer te vertrouwen. Ook waren de pillen effectiever door het bezoeken van een psycholoog. Inmiddels zit Avacyn niet meer aan de antidepressiva, en gaat ze enkel nog naar de psycholoog. Ze heeft wel altijd medicijnen achter de hand, die haar in het geval van een erge aanval rustig kunnen krijgen voordat ze naar de psychiater moet.

- Guitar: ●●●●x
- Piano ●●●xx

- Singing ●●●●●
- Songwriting ●●●●●

- Rachel: ●●●●●
- Sebastian: ●●●●x
- Benny: ●●●xx
- Cassius ●●xxx

Avacyn woonde in Londen bij een goede kennis van haar vader, die zelf ook Brits was. Er was enkel één probleem:
Avacyn kon het totaal niet vinden met deze kennis, wat altijd al geweest was. Maar het was dit of terug naar Albanië, dus veel keuze was er niet voor de jonge Avacyn. De kennis bij wie ze woonde had een dochter van haar leeftijd, waarmee Avacyn het best goed kon vinden, en een twee jaar oudere zoon. De kinderen behandelden Ava prima, maar de vrouw zorgde er altijd voor dat Avacyn zich eenzaam voelde in het grote huis. Vaak nam de vrouw haar kinderen mee op pad, en werd Avacyn alleen gelaten. Dit zorgde voor eenzaamheid, maar ook voor rust.
Avacyn's eenzaamheid was een goede motivatie om extra haar best te doen op het gitaar leren spelen, haar stem ontwikkelen, en zelfs stiekem piano te leren spelen die in het huis stond. Vaak ging de meid ook de straat op, om te spelen voor "publiek", en om een extra zakcentje te verdienen. Haar metropas en haar gitaar waren haar kostbaarste bezit, en veel meer had ze ook niet nodig om zo gelukkig mogelijk te zijn.

Één avond was het raak, en werd ze in een steegje gedreven door drie donkenlappen. Avacyn had zelf nauwelijks geld mee, en toen ze dat eenmaal hadden dachten ze er niet aan om nog om haar telefoon te vragen. Wat ze wel deden, was Avacyn een paar flink rake klappen geven, en de meid tegen de muur te duwen met een mes tegen haar keel, om te eisen dat ze hun mee naar haar huis nam. Dit was de laatste druppel voor Avacyn, die een paniek aanval kreeg. Ze begon te beven en te zweten, kreeg het benauwd waardoor ze naar adem begon te happen wat haar mond alleen maar droger maakte. Haar hart begon steeds sneller te kloppen, en ze kreeg een doof gevoel in zowel haar vingers en benen, waardoor ze op de grond viel. De omgeving begon te draaien, waardoor Avacyn het gevoel kreeg dat ze de controle verloor, gek wordt, en dat alles op haar af kwam. Ze begon te schreeuwen dat ze dood zou gaan, waarna de dronkenlappen zich uit de voeten maakten, en Avacyn op de grond lieten liggen voor wie ze was. Het laatste wat Avacyn zich herinnerde was iemand die op haar af kwam rennen en schreeuwde om een ambulance.

Avacyn werd wakker in het ziekenhuis, en wist precies wat er gebeurd was voordat het licht uit was gegaan bij haar. Dit gaf haar een constante angst dat er nog zo'n aanval op zou komen treden, wat ook een symptoom was voor haar paniekaanval. Ze moest een nachtje in het ziekenhuis blijven, voordat ze met een psycholoog zou gaan praten. Die nacht kwam er een tweede aanval optreden, toen ze een nachtwandeling maakte door het ziekenhuis. Deze aanval was erger dan de vorige, en het feit dat ze in het onbekende, voor haar enge ziekenhuis was zorgde ervoor dat de aanval aan bleef houden, en binnen een uur weer terug was.
Avacyn werd de volgende dag gelijk naar de psycholoog gestuurd, en ook kwamen haar ouders overgevlogen, samen met haar oudste broer. Paniekstoornis kwam voor in de familie, en was dus erfelijk. De psycholoog raadde haar aan naar een psychiater te gaan voor medicijnen, als naar haar, voor behandeling. Avacyn stemde hiermee in, en ook trok haar jongere broer bij haar in, zodat ze de eerste maanden niet alleen was.
Niet veel later bleek dat Avacyn een soort vorm van pleinvrees had ontwikkeld, en dat ze ook niet meer 's nachts over straat durfde. Van de oude Avacyn was niets meer te bekennen in de eerste maand na de diagnose. Gelukkig sloeg de medicatie aan, en ook leken de gesprekken met de psycholoog te helpen.

Hierna ontmoeten ze elkaar steeds vaker om samen te spelen, en Avacyn deelt wat liedjes met hem om aan te schrijven. Als Avacyn en Sebastian een keer samen aan het optreden zijn op straat, iets wat steeds vaker gebeurd, komt er een enthousiaste vrouw naar hen toe met de vraag waarom ze niet een band oprichten. Sebas en Ava wuiven het idee lachend weg, maar toch blijft het gevoel kriebelen.

Niet veel later zijn Sebas en Ava weer aan het optreden als er een bekende van Sebas langs komt lopen die ook een bekende van Ava blijkt te zijn: Rachel. Ava is sprakeloos, aangezien haar beste vriendin voor haar staat, uitgegroeid tot een prachtige meid. Sebas oppert het idee van de band, die uiteindelijk ook gevormd wordt. Meer voor de lol dan als serieuze optie, maar dat zou later komen.
Sebas haalt al snel zijn goede vriend Cassius erbij. Als de band dan ook een succes blijkt te zijn bij het publiek gaan ze op zoek naar een basgitarist: dit wordt Benny, die op een advertentie reageert op facebook. De Sapphire Fishes zijn gevormd.