Angelblooded Bastard

Non Desistas Non Exieris
JACE HERONDALE

"Juist, tot zover de tour. Mochten jullie nog vragen hebben kan je ze altijd aan een van ons stellen. De training begint morgen om 11 uur s'morgens. Zorg dat je goed uitgerust bent. De trainingen werken hetzelfde als in Idris. Om goed te meten hoe jullie vechten zullen we trainen met degene die het meeste overeenkomsten heeft qua skills met jullie. Dat betekent dat Jace traint met Evangeline, en ik met Atyria." Stelde Julien. Een van Jace' mondhoeken krulde omhoog en Evangeline keek geschrokken van Julien naar hem. "Afijn, jullie weten waar je kamers zijn, tot morgen." Voegde Jules met een glimlach toe Na een korte knik verdween hij langs Jace naar de gang. Ook Evangeline en Atyria verlieten de bibliotheek, waarschijnlijk om hun kamers te leren kennen. Misschien de tuin ook nog wel. Jace bleef staan waar hij stond tot iedereen uit het zicht verdwenen was en legde vermoeid zijn hoofd in zijn nek, steun vindend bij de deurpost. Een paar seconden hield hij zijn ogen dicht en liet hij de stilte op zich inwerken tot hij zijn spieren voelde ontspannen. Hij had er uren kunnen blijven staan, maar toch hees hij zichzelf overeind. Hij kraakte zijn nek, ellebogen en vingers en liep de gang op. Hij sloot de bibliotheekdeuren achter zich en begaf zich naar de Music room.

De rest van de avond had hij piano gespeeld. Een deel van de nacht had hij door de gangen gedwaald en een deel had hij doorgebracht in de tuin. Jace sliep tegenwoordig niet vaak meer in zijn kamer. Hij sliep sowieso niet vaak meer, maar hij had niet veel slaap nodig. Hij probeerde het meestal nog wel, in bed liggen, ogen dicht en nergens aan denken tot hij wegzonk, maar hij was niet moe genoeg. Ook niet geduldig genoeg misschien. Dan stond hij op en liep rond tot hij zich verveelde en vond hij weer rust in de tuin. Deze keer was hij rond vier uur 's nachts tegen de walnootboom in slaap gevallen en had hij daar zo'n twee uur gelegen.

Eenmaal wakker bekroop hem een vreemd gevoel van onbehagen, maar er was niemand anders in de tuin. Jace haastte zich desondanks de trap af. Waarschijnlijk lag het aan de nieuwelingen. Het feit dat hij eigenlijk geen flauw idee had hoe hij op ze moest reageren, met name Evangeline. Iets aan haar kwam hem heel bekend voor, maar dat hij zijn vinger er niet op kon leggen maakte dat hij zich onveilig voelde. Hij dacht erover na terwijl hij in de keuken een cracker met kaas naar binnen schoof en terwijl hij in de badkamer tegenover zijn slaapvertrek een koude douche nam, maar hij vond zijn antwoord niet. Het laatste restje van de ochtend deed hij boodschappen, want alles dat ze in huis hadden was een half blok kaas en twee crackers, waarvan er overigens een gebroken was. Toen hij terugkwam trof hij in de keuken een paar huisgenoten aan, maar hij deed niet erg zijn best een praatje te maken en zette het verse voedsel op het aanrecht voor hij naar de Training room verdween om de boel klaar te zetten.

Outfit:  
Outfit x Shoes

OOC:
Sorry voor deze crappy post, ik denk dat ik te ongeduldig was voor het gesprek waar dit hele topic om draait en waarschijnlijk at dat mijn inspiratie voor de opmaat een beetje op.

Atrox melior dulcissima veritas mendaciis.
EVANGELINE DELVEAUX

"Dat betekent dat Jace traint met Evangeline, en ik met Atyria."Stelde Julien, waarna Ginn geschrokken haar blik van Julien naar Jace liet glijden. Ze zag hoe een van Jace's mondhoeken omhoog krulde, en gelijk werd haar gezicht een stuk minder vriendelijk. Het was logisch wat Julien zei, en om eerlijk te zijn had zij het ook niet anders ingedeeld, maar ze hoefde er zeker niet tevreden mee te zijn.  "Afijn, jullie weten waar je kamers zijn, tot morgen." Sprak Julien, en samen met Jace verdween hij al snel. Zuchtend keek Ginn even haar parabatai aan, maar besloot toen maar dat er niet veel aan te doen was, en ze maar zo professioneel mogelijk moest blijven.

Haar kamer was gelegen in dezelfde gang als die van Atyria, recht tegenover die van haar. Het herinnerde de meid aan thuis, waar het precies zo was geweest. Met een klein glimlachje bekeek ze de oude kamer met de hoge ramen, die overdag een grote hoeveelheid licht binnen zouden laten, en haar s'nachts toelieten om naar de sterren te kijken. De rest van de kamer was even prachtig, met een groot bed, en genoeg ruimte voor al haar spullen en kleding, eigenlijk meer dan nodig was, maar het was nooit verkeerd. "Succes morgen," sprak ze zacht glimlachend tegen Tya, waarna ze haar deur sloot om vervolgens te beginnen met haar spullen uit te pakken. Lang duurde dit dus niet, en al snel had ze zich omgekleed in een pyjama van soepele satijnen stof. Ze vond al snel een plekje waar ze in een van de raamkozijnen kon zitten, iemand had er zelfs al kussens neergelegd, alsof ze wisten dat zij zou komen. Haar blik liet ze door de donkere nacht glijden, over de soms verlichte gebouwen van New York, maar al gauw naar de sterren die erboven schitterden.

Veel had Evangeline niet geslapen, maar dat was al tijden zo, sinds het ongeval met haar ouders. Toch had ze wat slaap weten te krijgen, en liep nu in haar workout gear door de gangen van het instituut op de vroege morgen. Ze hield van morgens, het was een teken dat er aan de lange nacht altijd een einde kwam. De keuken had ze al snel gevonden, nog voordat er iemand was. Ze kwam er echter al snel achter dat er enkel crackers en wat kaas in huis was, niet bepaald haar voorkeursontbijt. Ze herinnerde dat Jace iets over de tuin had gezegd, en al snel bevond ze zich daarheen. Eenmaal aangekomen was ze verbluft door alle pracht en praal, en zei tegen zichzelf dat ze hier zeker nog eens terug moest komen. Nadat ze ontbeten had dan, want haar maag begon te knorren. Zoekend liep ze tussen de planten door en zoals ze al vermoedde vond ze ook wat fruitbomen. Tevreden liep ze niet veel later weer richting de trainingsruimte, terwijl ze het laatste partje van haar sinaasappel op at.

Stipt op tijd kwam ze aan, en trof Jace daar ook. Hij was bezig met voorbereidingen, en een tijdje bleef ze gewoon in de deuropening hangen, en bekeek de dingen die hij aan het doen was. Ze was stil aangekomen, en hij had haar duidelijk niet gehoord, of had er voor gekozen haar niet te horen. Na een tijdje liep ze dan toch naar binnen, en terwijl haar ogen op een rij Seraph Blades viel sprak ze rustig en zo neutraal mogelijk: "Goedemorgen," even hield ze stil en vroeg zich af of ze hem bij zijn achternaam zou noemen, wat hem zou irriteren en haar vermaken. "Jace." Eindigde ze dan toch maar zo, wetend dat ze nog een hele tijd te gaan had met deze jongen. "Wat had je in gedachten voor de training?" Vroeg ze terwijl ze haar armen over elkaar sloeg en hem vragend aan keek. "Ik hoop dat het niet iets van beginnerslevel is, al schijnt dat wel meer jouw niveau te zijn."

Outfit: Outfit x Hair x Ring

Non Desistas Non Exieris
JACE HERONDALE

Een deel van de nacht had hij door de gangen gedwaald en een deel had hij doorgebracht in de tuin. Hij had weinig slaap gekregen, maar eenmaal wakker bekroop hem een vreemd gevoel van onbehagen, maar er was niemand anders in de tuin. Jace haastte zich desondanks de trap af. Waarschijnlijk lag het aan de nieuwelingen. Hij dacht erover na terwijl hij in de keuken een cracker met kaas naar binnen schoof en terwijl hij in de badkamer tegenover zijn slaapvertrek een koude douche nam, maar hij vond zijn antwoord niet. Hij deed boodschappen, omdat er buiten die laatste beschadigde crackers en de kaas niets te eten in de keuken was. De gasten, of eigenlijk nieuwe huisgenoten, zouden wel niet weten dat er ook fruit groeide in de tuin.. Hij liet het eten in de keuken achter, waar Atyria en Isabelle elkaar iets beter leerden kennen, maar hij bleef niet staan om te luisteren. Hij moest de Training Room nog klaarmaken en een passende training bedenken voor hem en Evangeline Delveaux.  

Jace zette een rek botte Seraph Blades klaar en opende de enorme luiken in de muur waarachter zich meer wapens bevonden. Hij had geen idee wat hij wilde trainen, maar het moest iets zijn wat een van hen goed kon of beiden, anders viel er niet te oefenen. Seraph Blades waren misschien een goed begin. Terwijl hij er een in zijn handen nam doorbrak een stem de stilte. Haar "goedemorgen" klonk vrij neutraal. Zijn naam, die ze vervolgens noemde, klonk weloverwogen. Hij draaide zich om en ving meteen haar blik. Ze had soepele en beschermende trainingskleren aan, zag hij, die haar middel openlieten. Ze zag er niet uit alsof ze goed geslapen had, maar desondanks was haar blik helder. "Wat had je in gedachten voor de training?" Vroeg ze terwijl ze haar armen over elkaar sloeg en hem vragend aan keek. Hij nam nog een blade en naderde haar terwijl ze het zei. Hij rook dat ze sinaasappel gegeten had. Ze was dus in de tuin geweest.. "Ik hoop dat het niet iets van beginnerslevel is, al schijnt dat wel meer jouw niveau te zijn." Bij deze laatste, woorden, lachte Jace een keer, bijna zonder geluid. Hij keek haar aan met iets van spot en een nauwelijks opmerkbaar vleugje medelijden. Als ze eens zou weten.
Hij wierp haar razendsnel, onderhands een van de wapens toe, waardoor het twee keer draaide in de ruimte tussen hen in en in de muur terecht zou komen. Hij keek of ze het ving en zei vervolgens: "Ten eerste, laat je nooit afleiden door overmoed." Ze wist niets van hem, dus haar uitdaging was niets om serieus op in te gaan. "Ten tweede, je bent hier niet om mij strijdvaardigheid bij te brengen."
Ondertussen bekeek hij hoe haar voeten stonden en welke schouder ze naar voren richtte. Zelf was hij linkshandig, een voordeel in gevecht. Hij haalde uit met zijn wapen, maar ze pareerde zijn aanval, met hun zwaarden op elkaar gedrukt verplaatste hij zijn gewicht naar zijn voorste voet en duwde haar op deze manier langzaam achteruit, alert op een tegenbeweging. De dans was begonnen.

Outfit:  
Outfit x Shoes

Atrox melior dulcissima veritas mendaciis.
EVANGELINE DELVEAUX

De gedachte aan een training tussen haar en Jace was aan de ene kant interessant, gezien ze hun sterke punten deelden. Aan de andere kant was de meid er ietwat onzeker over, zeker na hun stroeve ontmoeting gisteren. Ze had van bijna al haar huisgenoten een goede indruk gekregen, zeker van Julien. Ook de Lightwood siblings leken prima om overweg mee te kunnen, maar Jace Herondale was een geval op zich. Zijn verhaal had vaak de ronde gedaan in Alicante, haar voormalige thuis. Natuurlijk had ze verschillende versies gehoord, maar de grove verhaallijnen bleven hetzelfde. Maar ieder hier had zo zijn of haar verhalen, ook Atyria en zijzelf. Misschien minder bekend hier, even bekend als die van Jace in Idris zelf. Ze besloot hem maar zo neutraal mogelijk te behandelen, en te hopen dat hij dat ook bij haar zou doen. Ze zouden wel zien of hun communicatie beter werd dan dat, maar neutraliteit was een noodzaak als ze ooit als een team konden functioneren.

Ze zag hoe Jace een Seraph Blade in zijn handen pakte, wat haar wel beviel, gezien een Seraph Blade haar wapen naar keuze was. Ze was meer dan goed getraind hierin, en dat was bescheiden omgeschreven. Haar goedemorgen klonk neutraal, maar over haar volgende woorden had ze duidelijk goed nagedacht. In het kader van enige samenwerking besloot ze hem maar bij zijn voornaam aan te spreken, wat hij duidelijk meer op prijs stelde dan zijn achternaam. Kort liet ze haar blik over hem glijden, en deze bleef even kort hangen bij het zwarte leren jack wat hij aan had, niet het makkelijkste om in te bewegen gewoonlijk. "Wat had je in gedachten voor de training?" Vroeg ze hem, terwijl ze haar armen over elkaar heen sloeg. "Ik hoop dat het niet iets van beginnerslevel is, al schijnt dat wel meer jouw niveau te zijn." Ze kon het toch niet laten om hem een beetje te stangen, zeker na hoe hij Tya en haar gister had ontvangen. Een bijna onhoorbaar lachje gleed over zijn lippen, waar ze de spot wel van kon opmerken. Kort schoot een van haar wenkbrauwen omhoog, bijna even spottend.

Ze zag hoe hij haar razendsnel een van de blades toegooide, en even snel antwoordde ze hierop door het zonder veel moeite uit te lucht te pakken. Ginn was altijd al buitengewoon snel en vlug geweest, met een ongekend reactievermogen voor de meesten. Het was het bloed van Cassiel dat in haar stroomde en haar zulke bekwaamheden gaf. "Ten eerste, laat je nooit afleiden door overmoed." Luisterend draaide ze het wapen soepel rond in haar rechterhand, waarmee ze het ook had gevangen. "Ten tweede, je bent hier niet om mij strijdvaardigheid bij te brengen." Een klein zuchtje gleed over haar lippen, maar ze besloot niet op deze opmerking te antwoorden. Irritatie had ze al genoeg sinds hun ontmoeting, maar dat zou ze wel omzetten naar energie die ze bij de training kon gebruiken.

Ze merkte hoe hun training begon, en snel pakte ze het zwaard over in haar linkerhand, in dezelfde hand als Jace het wapen had. Ze fronste kort, maar veel tijd om er verder aan te denken had ze niet, en vlug ontweek ze een uithaal van de jongen. Toen hun blades elkaar raakten voelde ze hoe hij haar naar achter begon te duwen door wat van zijn kracht in de strijd te gooien. Ginn was niet verbazingwekkend sterk, maar wel vlug. Ze liet hem wat meer naar voren leunen door wat terug te duwen, om vervolgens gebruik te maken van het feit dat ze zo dichtbij elkaar stonden en snel weg te draaien van hem. Soepel was ze om hem heen gedraaid, klaar voor een aanval. Die kwam deze keer van haar, en ze haalde uit naar hem, rustig en met veel precisie. Ze kwam langzaam naar hem toe, enigszins wachtend op een tegen aanval, maar ook op zoek naar enige zwakke plekken waarop ze kon inspelen. Al snel haalde ze nog eens uit, en hun blades waren weer in een duel. Kort zocht ze zijn ogen, hopend iets hieruit te kunnen halen.

Outfit: Outfit x Hair x Ring

Non Desistas Non Exieris
JACE HERONDALE

Jace zette een rek botte Seraph Blades klaar en opende de enorme luiken in de muur waarachter zich meer wapens bevonden. Hij had geen idee wat hij wilde trainen, maar het moest iets zijn wat een van hen goed kon of beiden, anders viel er niet te oefenen. Seraph Blades waren misschien een goed begin. Terwijl hij er een in zijn handen nam doorbrak een stem de stilte. Haar "goedemorgen" klonk vrij neutraal. Zijn naam, die ze vervolgens noemde, noemde ze weloverwogen. Zijn voornaam, merkte hij enigszins tevreden op. Ze hadden aan deze kwestie de vorige dag een gespannen sfeer overgehouden. Hij draaide zich om en ving meteen haar blik. Ze had soepele en beschermende trainingskleren aan, zag hij, die haar middel openlieten. Hij zelf dreg zijn veel gedragen leren jack, het had zich naar zijn lichaam gevorm en was hier en daar wat gehavend. Niet zo flexibel als haar outfit, maar beschermender en soepel genoeg. Ze oogde moe, maar van nature helder. "Wat had je in gedachten voor de training?" Vroeg ze terwijl ze haar armen over elkaar sloeg en hem vragend aan keek. Hij nam nog een blade en bij haar volgende woorden lachte hij kort, zacht en spottend en wierp hij haar razendsnel, onderhands een van de wapens toe. Even snel en onverwachts als hij het gooide, griste zij het uit de lucht. "Ten eerste, laat je nooit afleiden door overmoed." Hij keek alert hoe ze het wapen soepel draaide, woog en overpakte. Ze was fier, trots, misschien een beetje arrogant, maar sommigen zeiden dat ook van hem. "Ten tweede, je bent hier niet om mij strijdvaardigheid bij te brengen." Ze zuchtte een onbelangrijk zuchtje en ondertussen bekeek hij hoe haar voeten stonden en welke schouder ze naar voren richtte. Zelf was hij linkshandig, een voordeel in gevecht, maar zij was ook links. Dit kon interessant worden. Hij haalde uit, zij ontweek en terwijl ze zijn slag opving met haar wapen, zette hij meer kracht. Kracht was niet zijn beste vaardigheid, maar hij kende Nephilim die minder sterk waren dan hij, waarvan kracht wel hun beste vaardigheid was. Hij was sterk. Jace muntte uit op verschillende vlakken. Maar, Evangeline was zo te zien ook niet verkeerd getraind. Ze fronste kort, daagde hem uit door wat terug te duwen, verkortte de afstand tussen hen in. Als het op kracht aankwam had hij zo gewonnen, maar dat wisten ze beiden, en logischerwijs volgde daaruit dat Evangeline weg draaide om zelf een aanval te doen. Met precisie die menig ander verbaasd zou hebben, stak ze haar blade naar hem uit, maar even vlug stapte hij opzij. In dezelfde beweging hield hij met zijn zwaard haar zwaard tegen en pakte hij met zijn rechter hand een mes uit zijn wapenriem. Hun ogen ontmoetten elkaar in de tussentijd. Ze kon het niet gezien hebben, maar hij had haar tweede uithaal evenmin verwacht. Hij draaide net op tijd weg, hun wapens rakelings langs elkaar. Een stap achteruit, ze draaide mee, hij deelde een zijdelingse slag uit, waar ze trainingsgewijs voor bukte. Hier maakte hij gebruik van door in een beweging achter haar terecht te komen, arm om haar nek, mes op haar keel. "Dood." zei hij terwijl hij haar losliet. Ze trainden op real life gevechten. Zo was er de regel dat je nooit 'nep' uithaalde. Niet bang zijn om iemand echt te raken, je tegenstander kan helen, en het is niet aan jou te wijten dat je raakte, maar aan hem of haar dat je niet werd tegengehouden. Bij een fatale situatie is het gevecht afgelopen en kan er eventueel een nieuw gevecht beginnen. Je kan jezelf niet redden als er een mes op je keel drukt, want echte tegenstanders wachten niet lang genoeg om je te doden. Als de situatie fataal is, zeg je 'dood' en heb je gewonnen.
Jace vocht al sinds voor hij kon lopen. Hij had nooit het eerste gevecht verloren* en vond daar trots in. Hij stak zijn mes terug in zijn riem en keek haar aan met een speels, scheef glimlachje. Hij liet zijn inspanning van geen kant zien. Aan haar zag hij enkel wat irritatie.
Outfit:  
Outfit x Shoes

OOC *goed idee voor een later topic?

Atrox melior dulcissima veritas mendaciis.
EVANGELINE DELVEAUX

Zijn kleding was niet apart voor een shadowhunter. Sterker nog, dit was wat de meesten droegen als ze op pad gingen, altijd klaar voor een aanval. Het was net alsof iedere nephilim daarnaast ook een voorkeur had voor leer, en ook Ginn had hieraan vaak toegegeven. Haar kleding bestond echter vaak uit dingen waarin ze soepel kon bewegen, aangezien haar behendigheid en snelheid een van haar sterkste punten waren, en ze die graag benutte.
Zo snel als hij een van de blades naar haar toe had geworpen, zo snel had zij het uit de lucht gegrist. In haar hoofd waren ze gelijke tegenstanders, zeker omdat ze elkaar nog niet hadden zien vechten. Misschien was dat bij hem anders, waarschijnlijk wel. Ze was zijn arrogantie van gister nog niet vergeten. "Ten tweede, je bent hier niet om mij strijdvaardigheid bij te brengen." Ze zuchtte enkel bij deze opmerking, en besloot dat de twee het later hier nog wel eens over konden hebben. Of nu ja, dat zou waarschijnlijk uitdraaien op bekvechten. Zelfs daarbij had ze een goede kans om te winnen, maar dat was omdat ze hem gister daarin al had ontmoet.

Hun training begon, en secuur bestudeerde de meid zijn vechthouding. Veel tijd had ze hierbij niet, maar dat was ook niet nodig. Ze wist genoeg, voor nu. Zijn eerste uithaal ontweek ze zonder moeite. Toen hun zwaarden elkaar weer raakten maakte ze gebruik van de situatie door hem eerst dichter naar haar toe te dwingen, en vervolgens snel om hem heen te draaien. Nu kwam de aanval van haar, en met een buitengewone hoeveelheid precisie haalde ze naar hem uit, alleen ontweek hij kundig. Ze vond zijn gouden ogen kort, en probeerde hier iets uit te halen, voor ze nogmaals naar hem uithaalde. Dit keer ging haar blade rakelings langs hem, maar helaas. Hij haalde zijdelings uit, en kundig bukte ze. Wat ze echter niet had verwacht is dat hij opeens achter haar stond. Al gauw voelde zijn arm om haar nek en een mes tegen haar keel. "Dood." Ze stond dicht tegen hem aan, en haar vlechten hingen naar voren, waardoor haar merk van Cassiel luid en duidelijk te zien was. Gelukkig liet hij haar al snel los, en hoopte ze maar dat het hem niet was opgevallen. Het was niet iets waar ze graag over praatte.

Hij stak het mes weer in zijn riem, iets wat ze voorheen ook al had gezien, maar verder niet veel aandacht aan had besteed. Haar fout. Ook zij had een mes aan haar been zitten, al was deze duidelijker zichtbaar, en had ze nog niet de neiging gehad deze te gebruiken. Jace keek haar met een speels lachje aan, en kort verliet een geïrriteerd zuchtje haar mond. Ze fronste weer kort, en wenkte hem toen dichterbij. Half om hem verder te kunnen bestuderen, half uitdagend. Ze was wel benieuwd wat zijn aanvalstactiek was. Die van haar was vaak snel, maar doordacht. Ze had genoeg hunters gezien die enkel aanvielen, zonder erover na te denken, meer een kwestie van pure kracht. Soepel ontweek ze zijn eerste slag, en begon toen aan een serie van een paar snelle uithalen, de een steeds weer sneller en met meer precisie dan de ander, altijd even doordacht. Ze ging net zo lang door tot ze de overhand had, zonder veel inspanning te tonen. Hoe het kwam dat hij toch haar aanval ontweek en nu weer uithaalde naar haar wist ze niet, maar dit was wel wat ze had gewild. In een soepele beweging bukte ze toen hij al vrij dicht bij haar stond, en trapte hem onverwachts maar krachtig onderuit. Vliegensvlug dook ze op hem, en hield het mes dat ze uit de holte aan haar been had gepakt tegen zijn keel. Haar benen zaten aan beide kanten van zijn zij, en met haar vrije hand hield ze zijn haar vast zodat zijn hoofd tegen de grond aan lag. "Dood." Sprak ze, met hetzelfde grijnsje op haar gezicht als hij had gehad.

OOC: Sorry voor de korte godmod even, maar dit leek me wel een leuke wending (a)

Outfit: Outfit x Hair x Ring