Welcome to New York

Atrox melior dulcissima veritas mendaciis.
EVANGELINE DELVEAUX

Kort keek ze even naar Atyria, en legde haar blik toen weer vast voor haar. De twee liepen door de straten van New York, richting het instituut. Wat hun woonplaats zou worden voor de komende weken, maanden, jaren? Ze hadden niet eens te horen gekregen tot wanneer, alleen dat ze nodig waren. Het hoofd, Jace Herondale, had om extra Shadowhunters gevraagd. Er waren simpelweg te veel demonen om aan te kunnen met het nummer wat ze hadden aan Nephilim daar. Ginn had wat research gedaan, en momenteel leefden er in het instituut welgeteld 10 van hun soort. Jace zelf, ene Julien Atkins en de halve familie Lightwood. Dat laatste kwam omdat de moeder Maryse, af en toe niet aanwezig was. Haar kinderen, Alec en Isabelle echter wel. Dan waren er nog 5 onbekende Shadowhunters die er leefden, maar daar had Ginn niet eens de namen van opgezocht, die moeite had ze niet genomen. Blijkbaar waren  die Shadowhunters ook niet erg vaak aanwezig, al leefden ze er technisch gezien wel. Kortom, een gezellige boel zou het worden.

Ze was zo druk in gedachten geweest dat ze niet echt had opgelet, en gewoon Tya had gevolgd. Nu bevond zich er een enorm gebouw voor hen. Langzaam liet Ginn haar blik langs het gebouw omhoog glijden, dit was het, het instituut van New York. Er werd gezegd dat het het oudste gebouw van New York was, en om eerlijk te zijn, was dat ook wel te zien. Als je het bekeek tussen de moderne gebouwen viel het extreem op, vandaar dat er glamour overheen lag. Voor Mundanes was het gewoon een verlaten, oude kerk. "Ben je er klaar voor?" Vroeg ze, en kort knikte ze naar haar vriendin, om vervolgens naar de ingang te lopen. Ginn plaatste haar stele vlakbij de deur, en tekende er enkele runes op, zoals aan hen uitgelegd was te doen zodra ze hier aankwamen, anders konden ze niet naar binnen. De deur was beveiligd, om al het ongewenste buiten te houden. Rustig ademde ze uit, en liep naar binnen zonder veel aarzeling.
Zodra ze door de deur was gestapt, liet ze haar blik door de hal glijden. Het was groot, maar even groot als ze had verwacht. Ze was hier nog nooit geweest, maar om eerlijk te zijn, het voldeed aan alle verwachtingen. "Voor zover ons ontvangstcomité." Sprak ze met een grijnsje, doelend op het feit dat er niemand leek te zijn. Ze haalde haar schouders wat op, en net op het moment dat ze één van de trappen op kwam lopen, hoorde ze voetstappen bij een andere trap. Ze keek opzij, en ging instinctief naast Tya staan. Van de trap kwamen verschillende mensen. Een broer en zus, die redelijk op elkaar leken, en die ze herkende als de Lightwoods. Gelukkig had ze ooit een foto van hen gezien. Een jongen met bruin haar, redelijk lang, maar niet zo lang als de mannelijke Lightwood. "Wat moet dit betekenen, wie zijn jullie?" Vroeg Alec, en Ginn bekeek het drietal nog eens kort voor ze antwoordde. "We werden verwacht hier, het hoofd van jullie instituut heeft om versterking gevraagd, na.. recentelijke vertrekken." Legde ze kort uit. Met die vertrekken bedoelde ze de schande die Clary Fairchild en Simon Lovelace waren. Ginn dacht laag over dat soort verraders, die zonder iets te zeggen vertrokken, en de Nephilim in de steek hadden gelaten. Dankzij die twee was de situatie in de stad nu gevaarlijker dan voor de oorlog, en was de bedreiging voor Mundanes groter. Ze sprak de laatste twee woorden dan ook niet erg positief uit, eerder neerbuigend. Het kon haar vrij weinig schelen dat de twee waarschijnlijk dierbaar waren geweest hier, het was en bleef verraad, zo had de Clave het uitgesproken.
Alec leek niet erg overtuigd van haar uitleg, en kort keek ze even vragend naar Tya. Waren de Nephilim hier niet geïnformeerd, of waren ze zo achterdochtig? "Waar is het hoofd van het instituut, Jace Herondale, hij zal het wel kunnen uitleggen." Probeerde ze maar zuchtend. Heel handig dit, iedere hunter in het instituut op hen afsturen behalve degene die daadwerkelijk om hen had gevraagd.

Outfit: Outfit x Ring

Non Desistas Non Exieris
JACE HERONDALE

Jace hing op zijn bed, zijn schoenen uit en achter zijn rug een stapel kussens. Op zijn schoot rustte een laptop, waar hij afwezig naar staarde. Geen beweging, al een uur. Niet dat hij het erg vond, zolang ze maar kwamen. Hij was rusteloos, maar niet lichamelijk. Zijn gedachten dwaalde steeds af naar de laatste keer dat er een nieuwe Shadowhunter in dit Instituut gekomen was. Haar verraad had hem zo diep beschadigd dat hij er niet lang aan kon denken zonder gek te worden. Jace schudde zijn hoofd nijdig en richtte zijn blik weer op het scherm. Er kwamen twee figuren in beeld op de bewakingscamera. De een lang en min of meer blond, de ander kleiner, maar nog steeds lang, met bruin haar. Hun kleding was zwart en bestond voor een groot deel uit leer. De eerste vouwde een kaart op terwijl de tweede met een stele Runes op de deur tekende. Jace zuchtte. en bleef nog een moment zitten voordat hij overeind kwam en de laptop sloot. Hij stond op en begon een paar sokken te zoeken, wat niet moeilijk was als je naging hoe strak de kamer was opgeruimd. Zijn sokken lagen in de juiste la, en nergens anders. De enige reden waarom het lang duurde was dat hij absoluut geen zin had in kennismaken met nieuwe mensen. Hij had het oproepen van hulp lang uitgesteld. Niet te lang, maar toch aanzienlijk lang.
Beneden hoorde hij stemmen. Eerst heel vaag een onbekende stem, kort daarna duidelijker de stem van Alec, niet vriendelijk. Terwijl hij zijn schoenen aantrok schoot het Jace te binnen dat hij de anderen nog niet had ingelicht over zijn beslissing hulp te laten komen voor hun Demon-probleem. Hij vloekte zacht en haastte zich enigszins de kamer en de gang uit. Bovenaan de trap hervond hij zijn rust weer en liep met een kalme, uitstraling naar beneden.
"Waar is het hoofd van het instituut, Jace Herondale, hij zal het wel kunnen uitleggen." Het meisje dat het had gezegd keek geërgerd. Eigenlijk was haar humeur terecht, maar het irriteerde hem desalniettemin. Alec antwoordde haar met een gebaar naar de trap tegenover hem, waar Jace in hun blikveld verscheen. Hij stond liep een stukje door tot hij merkte dat iedereen hem afwachtend aankeek. Hij stond stil midden in een stap en keek terug naar Alec. Een heel klein beetje schuldbewust, maar vooral onverschillig. "Juist. Uhm, Alec, Isabelle, Juliën..." hij gebaarde naar de drie Nephilim op de trap tegenover hem, en gebaarde vervolgens vaag in de richting van de twee meisjes. "Evangeline en Atyria... wie is wie?" hij wendde zich tot hen. Izzy's boze stem deed hem terugkijken. "Ja en wat doen ze hier? We hebben het druk."
Jace keek weer naar de twee nieuwen terwijl hij haar zin aanvulde. "Met dingen waar we hulp bij kunnen gebruiken." Terwijl hij dit zei liep hij naar ze toe.
"Ik ben natuurlijk Jace. Bedankt voor jullie komst."

Outfit:  
Outfit

Esse Quam Videri.
JULIEN ATKINS

Het was zoals het de laatste tijd vrij vaak was, een nogal saaie dag op het instituut. Begreep hem niet verkeerd, Julien was blij om hier te zijn. Zijn vrienden hadden hem de afgelopen jaren echt opgenomen hier, na het verraad was zijn familie was. Niet dat de jongen nog iets aan ze had, nee alles behalve. Zijn ouders waren een schande voor de Nephilim, nadat ze de Clave hadden verraden en lid waren geworden van de Circle. Ze hadden zelfs Julien erbij willen betrekken, maar die had dat afgeslagen. Met als gevolg dat hij enkele jaren gevangen had gezeten, door zijn eigen ouders. De wereld moest niet gekker worden, bedacht hij zich met een grimgras op zijn gezicht.
Hij had zichzelf gelukkig gered van dit hele gebeuren, met wat hulp van de basis in Idris. Die waren meer dan blij om een tak van de Circle op te kunnen pakken, en daarmee ook een goede hunter terug te krijgen: Julien. Als er één ding over de jongen te zeggen was, was dat hij moediger dan ooit was na deze hele gebeurtenis, iets wat in zijn voordeel werkte.

"Julien let op." Hoorde hij Alec zeggen, en gelijk was hij terug bij de training die hij met de jongen aan het doen was. Hij focuste zich weer op de jongen en zijn stok, en maakte een aanval beweging. Alec sloeg deze moeiteloos af, en zo draaide het om. Een tijdje gingen ze zo verder, terwijl Izzy toekeek, en commentaar gaf. Plots zag Julien iets bewegen in zijn ooghoek, en gebaarde Alec te stoppen. Hij liep naar de camerabeelden op het hypermoderne scherm, en fronste bij de aanblik. "Wat krijgen we nou.." Mompelde de jongen verward. Twee vrouwen stonden voor de deur. De één met een kaart in haar hand, de ander met een stele, die de deur precies op de goede manier opende. Alsof het was uitgelegd.. Alec en Izzy stonden inmiddels naast Julien, en deze keek hen wat verward aan. Veel langer hoefde hij niet te wachten, want Alec was er al vandoor. Met stok en al. Kort wisselde Jules een blik uit met Izzy, en liep toen haar oudere broer snel achterna.

In de hal stonden inderdaad de twee meisjes van de camerabeelden. Julien herkende ze meteen als mede Nephilim, maar welke intenties hadden ze? Hij hield zich iets in, terwijl Alec gelijk naar het tweetal toe liep. "Wat moet dit betekenen, wie zijn jullie?" Vroeg Alec, ietwat dringend, aan het tweetal. Hij haalde de afstand tussen de groep en hemzelf in, en ging naast Alec staan. Iets wat hem altijd iets minder machtig deed voelen, maar Alec torende boven alles en iedereen uit, ook boven hem. "We werden verwacht hier, het hoofd van jullie instituut heeft om versterking gevraagd, na.. recentelijke vertrekken." Sprak het meisje met het bruine haar, en kort trok Jules zijn wenkbrauw even op. Aan haar afkeurende stemgeluid bij de laatste twee woorden was het haast zeker dat ze iets wist over Clary en Simon. Zolang Jace dit maar niet hoorde. Alec leek even niet goed te weten zeggen, en om eerlijk te zijn, hij ook niet. Niemand echt. Maar wat deden ze hier dan ook precies?
"Waar is het hoofd van het instituut, Jace Herondale, hij zal het wel kunnen uitleggen." Vroeg de brunette nu, en kort haalde Jules zijn schouders op. Waar was Jace eigenlijk? Waar bij zowel Alec, als Izzy, als de brunette irritaties leken te zijn, was hij wat achterdochtig naar ze.

De een had blond haar, was iets langer dan de andere, en grijze ogen die Julien gelijk opvielen. De ander was iets kleiner, nog wel lang, met donkerbruin haar en helderblauwe ogen. Ogen die hem deden denken aan die van.. de persoon die nu boven aan één van de trappen verscheen. Jace. "Juist. Uhm, Alec, Isabelle, Juliën..." Hoorde hij Jace zeggen, en hij keek de jongen vragend aan. "Evangeline en Atyria... wie is wie?" Hoe de Jace het ook zou brengen, het bleef vrij onduidelijk wat de bedoeling hiervan nu eigenlijk was, al leek Jace er meer van te weten. Zolang hij wist wat hij aan het doen was vertrouwde Julien hem, hij had zich vaak genoeg bewezen. "Ja en wat doen ze hier? We hebben het druk." Sprak Izzy en er verscheen een klein grijnsje op Jules' gezicht. Izzy ook en haar niet bestaande geduld.
"Met dingen waar we hulp bij kunnen gebruiken." Sprak Jace, en gelijk werd Julien wat serieuzer. "Ik ben natuurlijk Jace. Bedankt voor jullie komst." Jace was trouwens verbazingwekkend aardig voor zijn doen, of nou ja, beleefd. Zo deed hij normaal niet naar vreemdelingen. Niet zo beleefd in ieder geval. Bij de meeste shadowhunters of eigenlijk ieder soort persoon behalve een demon snauwde de jongen ze af. Julien besloot het maar te laten gaan, en liep naar voren. "Sorry voor de Lightwood siblings, ze zijn ietwat.. stug. Van tijd tot tijd." Sprak hij met een grijns op zijn gezicht. Hij schudde even de hand van beide meiden en stelde zich toen voor. "Julien Atkins. Maar zeg maar Jules." In tegenstelling tot zijn drie vrienden hier was hij de spontane, en had hij geen probleem met nieuwelingen. "Welkom in New York in ieder geval." Sprak hij, en hij zette enkele stappen naar achter. Zo, hadden zij ook een goed welkom gekregen. "Wat nu?" Vroeg hij zich hardop af. Een rondleiding? Een uitleg van wat de bedoeling was? Alles zou welkom zijn eigenlijk.

Outfit: Outfit

Audentis fortuna iuvat
ATYRIA HEADLEY

Ginn en Tya wisselden een korte blik toen ze de hoek omsloegen. Ginn keek weer voor zich en Atyria legde haar aandacht weer bij de kaart. Ze had er een route op uitgetekend, maar omdat er alleen een stift in haar buurt had gelegen toen Jace Herondale haar de route beschrijving had gestuurd, was het een bochtige en vlekkerige lijn. Ze draaide de kaart een kwartslag en liep rechtdoor, dan rechts en dan.. Daar was het. Een groot gebouw dat van buiten leek op een kerk, maar hoger, mooier, breder en beter onderhouden dan de Mundanes het zagen.
"Ben je er klaar voor?" Vroeg Ginn haar met een knikje, Atyria glimlachte en knikte terug. Haar vriendin plaatste haar stele vlakbij de deur, en tekende er enkele runes op, terwijl zij zelf de kaart opvouwde en in haar kleine rugzak deed.
Binnen stonden ze in een grote ruimte met tegenover hen twee gespiegelde trappen. Er viel veel licht naar binnen via de hoge ramen, dat de ruimte een goudbruine kleur gaf. "Voor zover ons ontvangstcomité." Sprak Ginn met een grijnsje, duidelijk doelend op het feit dat er niemand leek te zijn. De twee liepen door naar een van de trappen toen er op de andere trap haastige voetstappen klonken. Ginn ging naast haar staan terwijl ze zich beiden omdraaiden. De drie mensen die de trap af kwamen zagen er goed uit. Tya herkende ze niet. "Wat moet dit betekenen, wie zijn jullie?" Vroeg de langste, een gespierde jongen met zwart haar en zeer blauwe ogen. Ginn voerde het woord. "We werden verwacht hier, het hoofd van jullie instituut heeft om versterking gevraagd, na.. recentelijke vertrekken." Ze sprak de laatste twee woorden dan ook niet erg positief uit, eerder neerbuigend. Het zei genoeg over wat ze er van vond, en Atyria was het volkomen met haar eens. De jongen die als eerste had gesproken, leek niet erg overtuigd, wat Tya vreemd vond. Als ze hier wisten dat ze zouden komen was een dergelijke achterdocht niet nodig. "Waar is het hoofd van het instituut, Jace Herondale, hij zal het wel kunnen uitleggen." Zuchtte Ginn.
De jongen die tot nu toe gezwegen had, een jongen met achterovergekamd haar en een litteken in zijn nek, bekeek hen achterdochtig, waar er bij de eerste jongen, het meisje en Ginn vooral ergernis te zien was. Atyria had een hekel aan wachten en had respect voor zijn geduld. Ze sloeg haar armen over elkaar en keek geïrriteerd naar de jongen en het meisje, die op elkaar leken als broer en zus.

Atyria schraapte enigszins ongeduldig haar keel op het moment dat boven aan één van de trappen een jonge man verscheen. "Juist. Uhm, Alec, Isabelle, Juliën..." Wijzend op de drie, "Evangeline en Atyria... wie is wie?" Wie is wie? Dat kon ze ook aan hem vragen. Isabelle was nu de enige naam die ze aan diens eigenaam kon koppelen, "Ja en wat doen ze hier? We hebben het druk." Sprak Isabelle. Een terechte vraag.
"Met dingen waar we hulp bij kunnen gebruiken." Vulde Jace Herondale aan. "Ik ben natuurlijk Jace. Bedankt voor jullie komst."
"Jij ook bedankt voor je komst." Antwoordde ze. "Sorry voor de Lightwood siblings, ze zijn ietwat.. stug. Van tijd tot tijd." Sprak de geduldige jongen met een aanstekelijke grijns op zijn gezicht. Ze grijnsde terug en haar ergernis verdween. "Julien Atkins. Maar zeg maar Jules."
"Atyria Headley, Tya mag ook." Ze keek hem aan. Zijn ogen hadden in eerste instantie een soort blauw geleken, maar niet erg opvallend. Nu ze echter dichterbij was zag ze dat er groene vlekjes in zijn irissen zaten, waar ze haar blik moeilijk van af kon wenden. "Welkom in New York in ieder geval." Sprak hij, en hij zette enkele stappen naar achter. Tya glimlachte naar hem, hem dankbaar voor het opheffen van de gespannen sfeer die in de ruimte had gehangen. Ze hoopte dat de zaken hier in het vervolg soepeler en duidelijker zouden verlopen. "Wat nu?" Vroeg Julien zich hardop af. Tya keek naar Ginn en hun tassen. Haar eigen tas was voornamelijk gevuld met zware wapens en hoewel ze die nog best een tijd zou kunnen dragen, vond ze het niet erg om ze ergens neer te zetten. "Ik wil mijn spullen wel ergens een plek geven.. Er zijn kamers voor ons hoop ik?" Vroeg ze voor de zekerheid. Ze kon maar beter zeker zijn na een misverstand als dit.

Outfit: Outfit x Shoes

Atrox melior dulcissima veritas mendaciis.
EVANGELINE DELVEAUX

"Ben je er klaar voor?" Vroeg ze nog even aan Tya, maar die gaf haar een knikje terug. Ginn tekende met haar stele wat runes op de deur, die vervolgens open ging. Waarom zij dat nu deed wist ze eigenlijk niet, aangezien Tya de betere tekenaar was. Heck, ze was praktisch Michelangelo. Binnen nam Ginn gelijk alles in haar op. Het was licht, hoewel het buiten stikdonker was. Ginn gaf de voorkeur altijd aan in de nacht reizen, zo ging je sneller en had je minder kans om gezien te worden. Het nadeel was dat er s'nachts ook meer demonen waren.
"Voor zover ons ontvangstcomité." Sprak ze grijnzend, doelend op het feit dat er helemaal niemand was. Wat Ginn nogmaals de kans gaf om de hal te bekijken. Plots klonken er snelle voetstappen, en gelijk ging ze naast Tya staan, dat was een gewoonte. Er kwamen drie figuren van één van de trappen lopen. Twee herkende Ginn als de Lightwood siblings.
Aangezien ze op elkaar leken, en de andere 5 onbekende Shadowhunters nauwelijks op het instituut waren. Ze bedacht zich dat het maar goed was dat ze zich had ingelezen, dat was een blijvertje. De andere jongen moest dan Atkins zijn. "Wat moet dit betekenen, wie zijn jullie?" Vroeg de mannelijke Lightwood. Ze wist niet of Tya ook wist wie ze waren, maar dat zou ze haar nog wel vertellen, ze wist wel wat basisinformatie over hen. "We werden verwacht hier, het hoofd van jullie instituut heeft om versterking gevraagd, na.. recentelijke vertrekken." Begon Evangeline zo rustig mogelijk, wat vrij moeilijk was, aangezien ze met de minuut geïrriteerder werd. Waar was de voorbereiding hier, had niemand ze over hun aankomst verteld? De jongen leek niet erg overtuigd van haar woorden, en ook bij zijn zus zag ze het irritatieniveau omhoog gaan. De overige jongen, die nog niets had gezegd, was verbazingwekkend rustig. Op Ginn had dat niet erg veel effect, als ze eenmaal geïrriteerd was ging dat niet zo weg, maar het viel wel op. "Waar is het hoofd van het instituut, Jace Herondale, hij zal het wel kunnen uitleggen." Probeerde ze maar zuchtend. Ze zag vanuit haar ooghoek hoe Tya haar armen over elkaar sloeg, en Ginn wist maar al te goed hoe haar Parabatai niet van wachten hield. De jongen met het achterover gekamde haar bekeek hen ietwat achterdochtig, en Evangeline deed hetzelfde bij hen. Wat de brunette opviel waren de littekens bij de stillere jongen, iets wat ook moeilijk te missen was.

Ze hoorde hoe Atyria haar keel schraapte, en heel kort gleed haar blik naar haar toe. Het was ook wel het meest stroeve welkom wat ze ooit had gehad. Net toen ze iets wilde zeggen verscheen er een een figuur bovenaan een van de trappen. Ginn's blik schoot gelijk naar hem toe, en gelijk nam ze de jongen in haar op. "Juist. Uhm, Alec, Isabelle, Juliën..." Sprak hij wijzend op de drie, iets waar Ginn niet veel wijzer van zou zijn geworden, mocht ze de namen niet weten. Haar ogen waren gefixeerd op het hoofd van het instituut, en ze bekeek de jongen van top tot teen, ietwat oordelend. "Evangeline en Atyria... wie is wie?" Vroeg hij op zijn beurt aan hen, maar voordat ze een voorstelronde van de vier had gekregen ging Ginn niets zeggen. "Ja en wat doen ze hier? We hebben het druk." Sprak Isabelle. Een terechte vraag, en Ginn sloeg haar armen ietwat geïrriteerd over elkaar, om vervolgens Herondale vragend aan te kijken.
"Met dingen waar we hulp bij kunnen gebruiken." Vulde de jongen aan. "Ik ben natuurlijk Jace. Bedankt voor jullie komst." Een klein knikje gaf ze hem, maar niet veel meer. Ze was niet eens echt koud in haar omgang met hem, eerder.. geërgerd. Vanbinnen was ze al lang met andere dingen bezig. Ze bekeek hem nog eens kort, iets waar ze net niet gelijk de tijd voor had gehad. Hij stond nu dichterbij. Hetgeen wat haar nog het meeste aantrok waren zijn goude ogen. Zij had altijd gedacht dat haar ogen dicht bij de hemel kwamen, maar dit was een heel ander niveau. Alleen zijn ogen lieten de ichor al zien. Ze kende het verhaal over Ithuriel, zoals zij op haar beurt Cassiel had. Cassiel.. onbewust raakte ze even het merk aan de onderkant van haar nek aan. Zijn ogen schreeuwden Ithuriel, terwijl die van haar Cassiel schreeuwden. Het was een kleine wereld.

"Jij ook bedankt voor je komst." Antwoordde Tya, en Ginn zette haarzelf tot nog een knik. Hij was en bleef het hoofd, en ze had zeker respect voor de jongen, ondanks zijn fouten. "Sorry voor de Lightwood siblings, ze zijn ietwat.. stug. Van tijd tot tijd." Sprak de jongen met het naar achter gekamde haar. Ginn verlegde haar blik, en ze voelde gelijk de spanning wat weg glijden. De jongen gaf hen een hand, en er verscheen een glimlachje op haar gezicht. "Julien Atkins. Maar zeg maar Jules."
De jongen gaf haar een hand, die ze vriendelijk aanpakte. Dit was nu een goed welkom, daar konden de anderen iets van leren. Al kon ook Ginn er wat van leren, maar bij haar overheerste er gewoon irritatie.  "Evangeline Delveaux. Gewoon Evangeline." Rolde de naam moeiteloos over haar tong. Haar bijnaam hield ze nog even voor haarzelf, en Tya. Ze stak haar hand uit richting Jace, aangezien de Lightwood siblings die waarschijnlijk niet wilden schudden, hun houdingen bekijkend. Ze vond zijn ogen, en keek hem toch ietwat dwingend aan, als hij haar hand niet zou schudden zou het nog een lange dag worden.
"Atyria Headley, Tya mag ook." Stelde ook Tya zich voor. "Welkom in New York in ieder geval." Sprak Jules grijnzend, en haar glimlach werd zowaar iets groter. "Wat nu?" Vroeg de jongen vragend, en ze volgde zijn blik naar Jace. Haar armen had ze weer over elkaar geslagen, en ze trok haar wenkbrauw even vragend op naar de jongen. Ze merkte wel dat ze een stuk neutraler was naar hem dan naar Julien. Misschien omdat ze zich ietwat geïntimideerd voelde, al zou ze dat nooit toegeven. "Ik wil mijn spullen wel ergens een plek geven.. Er zijn kamers voor ons hoop ik?" Stelde Tya voor, en Ginn knikte instemmend. "Dat lijkt me een goed idee. Al is een uitleg van wat er van ons verwacht wordt hier ook niet misplaatst." Zei ze, en toch was er nog wat irritatie te horen in haar stem. Ze negeerde de blikken van Alec en Isabelle even. "Dus Herondale, wat gaat het worden?" Vroeg ze hem, terwijl ze haar kleine rugzak omsloeg, en haar tas van de grond pakte.

Outfit: Outfit x Ring

Non Desistas Non Exieris
JACE HERONDALE

Jace hing op zijn bed, zijn schoenen uit en achter zijn rug een stapel kussens. Op zijn schoot rustte een laptop, waar hij afwezig naar staarde. Geen beweging, al een uur. Niet dat hij het erg vond, zolang ze maar kwamen. Hij was rusteloos, maar niet lichamelijk. Zijn gedachten dwaalde steeds af naar de laatste keer dat er een nieuwe Shadowhunter in dit Instituut gekomen was. Haar verraad had hem zo diep beschadigd dat hij er niet lang aan kon denken zonder gek te worden. Jace schudde zijn hoofd nijdig en richtte zijn blik weer op het scherm. Er kwamen twee figuren in beeld op de bewakingscamera. De een lang en min of meer blond, de ander kleiner, maar nog steeds lang, met bruin haar. Hun kleding was zwart en bestond voor een groot deel uit leer. De eerste vouwde een kaart op terwijl de tweede met een stele Runes op de deur tekende. Jace zuchtte. en bleef nog een moment zitten voordat hij overeind kwam en de laptop sloot. Hij stond op en begon een paar sokken te zoeken, wat niet moeilijk was als je naging hoe strak de kamer was opgeruimd. Zijn sokken lagen in de juiste la, en nergens anders. De enige reden waarom het lang duurde was dat hij absoluut geen zin had in kennismaken met nieuwe mensen. Hij had het oproepen van hulp lang uitgesteld. Niet te lang, maar toch aanzienlijk lang.
Beneden hoorde hij stemmen. Eerst heel vaag een onbekende stem, kort daarna duidelijker de stem van Alec, niet vriendelijk. Terwijl hij zijn schoenen aantrok schoot het Jace te binnen dat hij de anderen nog niet had ingelicht over zijn beslissing hulp te laten komen voor hun Demon-probleem. Hij vloekte zacht en haastte zich enigszins de kamer en de gang uit. Bovenaan de trap hervond hij zijn rust weer en liep met een kalme, uitstraling naar beneden.
"Waar is het hoofd van het instituut, Jace Herondale, hij zal het wel kunnen uitleggen." Het meisje dat het had gezegd keek geërgerd. Eigenlijk was haar humeur terecht, maar het irriteerde hem desalniettemin. Alec antwoordde haar met een gebaar naar de trap tegenover hem, waar Jace in hun blikveld verscheen. Hij stond liep een stukje door tot hij merkte dat iedereen hem afwachtend aankeek. Hij stond stil midden in een stap en keek terug naar Alec. Een heel klein beetje schuldbewust, maar vooral onverschillig. "Juist. Uhm, Alec, Isabelle, Juliën..." hij gebaarde naar de drie Nephilim op de trap tegenover hem, en gebaarde vervolgens vaag in de richting van de twee meisjes. "Evangeline en Atyria... wie is wie?" hij wendde zich tot hen. Izzy's boze stem deed hem terugkijken. "Ja en wat doen ze hier? We hebben het druk."
Jace keek weer naar de twee nieuwen terwijl hij haar zin aanvulde. "Met dingen waar we hulp bij kunnen gebruiken." Terwijl hij dit zei liep hij naar ze toe.
"Ik ben natuurlijk Jace. Bedankt voor jullie komst."
De blonde shadowhunter gaf hem een sarcastisch antwoord, maar niet vijandig. "Jij ook bedankt voor je komst." Door de andere werd hij beantwoord met een korte knik. Geërgerd. Hij stond dicht bij haar en terwijl zij hem bekeek, bekeek hij haar, niet meer bewegend dan zijn ogen, die als laatste bleven rusten op die van haar. Haar ogen waren fel. Blauw. En ineens kreeg de term 'hemelsblauw' voor hem een nieuwe betekenis. Ze bracht haar hand naar de onderkant van haar nek en met die beweging besefte Jace dat ze elkaar aan het aanstaren waren. Hij knipperde met zijn neutrale, onverschillige gezichtsuitdrukking. Hij kon dit niet gebruiken en zij moest zich niets in haar hoofd halen.

Ondertussen sprak Jules zijn relativerende woorden. "Sorry voor de Lightwood siblings, ze zijn ietwat.. stug. Van tijd tot tijd." Alec en Izzy waren duidelijk nog niet klaar om praatjes te maken en Jace wilde dat hij de luxe had om dat niet te hoeven. "Julien Atkins. Maar zeg maar Jules." De jongen had een talent voor spreken en spanning doden.
"Evangeline Delveaux. Gewoon Evangeline." Ze schudde Jules' hand en stak die vervolgens uit richting Jace. In al zijn schijnbare kalmte twijfelde Jace. Hij had moeite met menselijk contact. Altijd gehad, maar na.. recentelijke vertrekken, was dat toegenomen. Hij twijfelde niet lang en niet zichtbaar, hij 'nam gewoon zijn tijd' want haar ogen zeiden genoeg.
"Atyria Headley, Tya mag ook." Stelde ook Atyria zich voor. "Welkom in New York in ieder geval." Sprak Jules grijnzend, Atyria grijnsde terug en Evangeline glimlachte. "Wat nu?" Merkte Julien in vragende vorm op, iedereen keek naar Jace.
Evangeline had haar armen over elkaar geslagen, en ze trok haar wenkbrauw even vragend op teerwijl ze hem aankeek. Haar koelheid irriteeerde hem op een bepaalde manier, hij was het niet gewend. "Ik wil mijn spullen wel ergens een plek geven.. Er zijn kamers voor ons hoop ik?" Een goed idee van Atyria. "Dat lijkt me een goed idee. Al is een uitleg van wat er van ons verwacht wordt hier ook niet misplaatst." Zei Evangeline, Jace keek haar even aan omdat hij die eerste zin net letterlijk gadacht had voor ze het zei. "Dus Herondale, wat gaat het worden?" Vroeg ze hem, terwijl ze haar kleine rugzak omsloeg, en haar tas van de grond pakte. "De meeste mensen noemen me alleen bij mijn voornaam. Ik denk altijd dat ze dat doen omdat iedereen altijd iedereen aanspreekt bij de voornaam, maar het kan er natuurlijk ook aan liggen dat die korter is." Hij wierp een korte blik op de de tassen. "Ja; er zijn kamers zat, Alec, Izzy, neem hun tassen aan en leg ze in een slaapkamer terwijl ik ze onze situatie uitleg." Alec en Izzy waren hem dankbaar voor het excuus om te vertrekken en namen de tassen mee naar boven.
"Hier in New York hebben we welgeteld tien Shadowhunters, waarvan er slechts vijf geregeld aanwezig zijn. Ons heb je ontmoet. De demons merken dat het hier daarom veiliger is dan op andere plekken en verzamelen zich massaal. Om onze overmacht in de stad terug te krijgen en de balans tussen de up- en downworld goed te houden heb ik de Clave gevraagd om de beste jagers die ze kunnen missen in Idris. Ik had gedacht dat er meer zouden komen dus ik hoop dat jullie iets kunnen."

Outfit:
Outfit

Esse Quam Videri.
JULIEN ATKINS

Wie had kunnen voorspellen dat de avond zo'n plotselinge wending zou krijgen? Het was niet vaak dat er onuitgenodigd Shadowhunters voor de deur stonden, laat staan dat ze eruit zagen alsof ze hier met een doel kwamen. Julien was snel genoeg bij de camera's, nadat hij had opgemerkt dat er beweging was bij de hoofdingang. Ook Alec en Izzy hadden snel naast hem gestaan. Fronsend had hij naar het scherm gekeken, en gezien hoe de brunette precies leek te weten hoe ze de deur moest openen. Dit verbaasde hem, want alleen Nephilim die hier al eerder waren geweest wisten dit, of die de code hadden gekregen. Voor hij het wist was Alec al vertrokken, met Izzy op de voet. Zuchtend volgde Jules de siblings, die soms vrij snel beslissingen namen. Vaak wel goede, maar sneller dan dat Jules dat deed.

Alec en Izzy stonden praktisch al in een diepe ondervraging toen Julien de trap af kwam lopen, een stuk rustiger dan dat de Lightwoods het hadden gedaan. Hij ging rustig naast ze staan, maar sloeg wel zijn armen over elkaar. Onbeschaamd bekeek hij de twee even, al was het niet onbeleefd te noemen. Nee zeg, hij keek wel uit. De brunette, kleiner dan de blondine, probeerde duidelijk uit te leggen waarom ze hier waren. Het maakte de situatie echter niet veel duidelijker. Alles wat er van Jules' kant kwam was dat zijn wenkbrauwen omhoog schoten bij haar woorden. Recentelijke vertrekken, dat sloeg terug op twee personen wiens naam hier het liefst vermeden werd. Niet door hem, hij wist wel wat hij over ze vond. Het was rondom Jace dat hij de namen vermeed. Die jongen had zich sinds het vertrek op zijn werk gegooid, iets wat niet altijd tot het betere had geleid. Maar het was niet Julien's taak om dat hem te vertellen, dat moest hij zelf uit vogelen.
Alsof ze het over de duivel hadden gehad, verscheen Jace bovenaan één van de andere trappen. Julien keek de jongen vragend aan, duidelijk was er uitleg nodig. Juist, dit liep lekker. Hij kon de irritatie zowat voelen, de spanning was praktisch om te snijden. Het was ook niet iedere dag dat er nieuwe gezichten verschenen. Nog steeds was niet helemaal duidelijk wie wie nou was. "Ja en wat doen ze hier? We hebben het druk." Sprak Izzy en er verscheen een klein grijnsje op Jules' gezicht. Izzy ook en haar niet bestaande geduld.

"Met dingen waar we hulp bij kunnen gebruiken." Sprak Jace, en gelijk werd Julien wat serieuzer. Zouden de twee hier blijven? En waar kwam dat ineens vandaan? "Ik ben natuurlijk Jace. Bedankt voor jullie komst." Stelde de jongen zich voor, en Jules knikte even kort. "Jij ook bedankt voor je komst." Antwoordde de blondine sarcastisch, duidelijk geïrriteerd door het feit dat de ontmoeting alles behalve soepel verliep. Om nog maar te zwijgen over de andere meid, die Jace slechts een knikje gunde. Ai, dat ging nog leuk worden. Kort bekeek Jules de situatie eventjes, waarbij hij opmerkte dat niemand echt wist wat ze moesten doen. Alec en Izzy stonden er maar, Jace leek geïnteresseerder in de brunette dan de situatie, en zij in hem. Wat het ook was, Jules kon het zo snel nergens aan koppelen. Kort vond hij even de grijze ogen van de blondine, en er verscheen een klein glimlachje op zijn gezicht. Hij trok zijn wenkbrauwen wat speels op, en besloot toen maar zijn altijd relativerende woorden te spreken. Als ze hem toch niet hadden..

"Sorry voor de Lightwood siblings, ze zijn ietwat.. stug. Van tijd tot tijd." Begon hij grijnzend. Hij haalde even onschuldig zijn schouders op naar Alec en Izzy, die hem ietwat boos aankeken. "Julien Atkins. Maar zeg maar Jules." Stelde hij zich voor, en hij greens even breed.
"Evangeline Delveaux. Gewoon Evangeline." Ze nam zijn hand vriendelijk aan, en hij was wat verbaasd over haar plotselinge aardige karakter. Hij knikte bij het horen van haar naam, die toch ietwat buitenlands klonk. Evangeline stak vervolgens haar hand uit naar Jace, en gelijk keek Jules de jongen aan. Hij wist hoe deze was in omgang met nieuwkomers, en al helemaal in menselijk contact. Al zou het afslaan van haar handdruk de meid hoogstwaarschijnlijk niet blij maken. Gelukkig voor alles en iedereen, nam de jongen de hand aan, en kon Jules weer rustig ademen. "Atyria Headley, Tya mag ook." Sprak de blondine toen hij haar hand schudde, en weer knikte hij. Hij focuste zich kort even op haar ogen, die toch wel indringend waren, ook al waren ze zowat kleurloos. Het was aangenaam, al straalde hij diezelfde rust uit als zij nu deed. Het was iets wat hij niet snel zou vergeten aan haar.

"Welkom in New York in ieder geval." Sprak hij ietwat grijnzend, en hij zette enkele stappen naar achter. Hij moest toegeven, hij had een talent voor spanningen verlichten, dat was niet te ontkennen. "Wat nu?" Vroeg hij zich hardop af. Hij keek wat verwachtingsvol naar zijn buddy, en ook even naar Alec en Izzy, die er al die tijd wat besluitloos bij hadden gestaan. Zoals Jules al wist en had gezegd, bleven ze besloten en gesloten richting nieuwelingen.

"Ik wil mijn spullen wel ergens een plek geven.. Er zijn kamers voor ons hoop ik?" Stelde Atyria voor, en de jongen knikte instemmend. Hij wierp kort eem blik op hun bagage, wat niet erg veel was maar wel iets wat hier niet kon blijven staan. Nog voor hij iets kon zeggen had Evangeline al geantwoord.
"Dat lijkt me een goed idee. Al is een uitleg van wat er van ons verwacht wordt hier ook niet misplaatst." Zei ze, en ook dat was een terechte vraag. Julien had in deze hele conversatie vrij weinig in te brengen, ook hij wist niet wat Jace van plan was. "Dus Herondale, wat gaat het worden?" Bij die opmerking hief Julien zijn hoofd op en probeerde polshoogte te nemen. Niemand sprak Jace aan bij zijn achternaam, deels ook omdat deze zo vaak was veranderd. Een redelijk.. gevoelig punt. Al leek Jace gelijk een antwoord klaar te hebben.
"De meeste mensen noemen me alleen bij mijn voornaam. Ik denk altijd dat ze dat doen omdat iedereen altijd iedereen aanspreekt bij de voornaam, maar het kan er natuurlijk ook aan liggen dat die korter is." Julien was stil, en wachtte op antwoord van de brunette. Als hij één ding aan haar had gemerkt was dat ze zich niet zomaar aan de kant liet zetten. Net zoals Jace eigenlijk.
"Ja; er zijn kamers zat, Alec, Izzy, neem hun tassen aan en leg ze in een slaapkamer terwijl ik ze onze situatie uitleg." De siblings knikte, en waren zo snel als mogelijk weg met de bagage. Ze hadden alles meegenomen behalve de rugzakken van de dames. Die zouden ze pas terug zien als het weer dag was, aangezien het nu al midden in de nacht was.
"Hier in New York hebben we welgeteld tien Shadowhunters, waarvan er slechts vijf geregeld aanwezig zijn. Ons heb je ontmoet. De demons merken dat het hier daarom veiliger is dan op andere plekken en verzamelen zich massaal. Om onze overmacht in de stad terug te krijgen en de balans tussen de up- en downworld goed te houden heb ik de Clave gevraagd om de beste jagers die ze kunnen missen in Idris. Ik had gedacht dat er meer zouden komen dus ik hoop dat jullie iets kunnen." Vertelde Jace, en ondertussen liepen hij en Julien voorop, door het gebouw heen. Jace sprak als de leider die hij was, al waren zijn laatste woorden wat hard. Niet dat Julien het anders gewend was. Jace was de beste Shadowhunter die hij kende, en dat was hij met een reden.
"Ik denk dat ze snel genoeg zullen laten zien dat ze aan je verwachtingen voldoen Jace." Sprak Julien rustig met een vriendelijke uitdrukking op zijn gezicht. Als deze dames door de Clave waren gestuurd en ze de beste waren die Idris kon missen, mochten ze hier in New York niet klagen. Dit betekende namelijk dat ze goede hunters waren, en dat hadden ze nu ook nodig. "Zoals jullie zien is het gebouw groot. Ooit woonden hier veel Nephilim, nu is dat nauwelijks voor te stellen. Maar degenen die hier wonen zijn hecht, als familie." Vertelde hij, terwijl hij zowel Jace als de dames aankeek. Dat was een van de belangrijkste dingen voor hem hier: zijn vrienden waren zijn familie geworden. Hij verwachtte dat niet gelijk van de twee, maar het zou vast wel komen. "Waar ik wel benieuwd naar ben, is wat jullie twee de beste maakt?" Vroeg hij met een knipoog naar Atyria, die naast hem liep. Ook keek hij Evangeline even aan, wachtend op uitleg.

Outfit: Outfit

Audentis fortuna iuvat
ATYRIA HEADLEY

"Ben je er klaar voor?" Vroeg Ginn haar met een knikje, Atyria glimlachte en knikte terug. Haar vriendin plaatste haar stele vlakbij de deur, en tekende er enkele runes op, terwijl zij zelf de kaart opvouwde en in haar kleine rugzak deed.
Binnen namen ze de lege ruimte in zich op. "Voor zover ons ontvangstcomité." Sprak Ginn met een grijnsje. Op een van de trappen klonken haastige voetstappen toen ze door wilden lopen. Evangeline kwam naast Atyria staan terwijl ze zich beiden omdraaiden. De drie mensen die de trap af kwamen zagen er goed uit. Tya herkende ze niet. "Wat moet dit betekenen, wie zijn jullie?" Vroeg de langste, een gespierde jongen met zwart haar en zeer blauwe ogen. Ginn voerde het woord. "We werden verwacht hier, het hoofd van jullie instituut heeft om versterking gevraagd, na.. recentelijke vertrekken." Tya hoorde de neerbuigende toon in haar stem en kon haar geen ongelijk geven. Wat er was gebeurd hier.. Dat had nooit mogen gebeuren, nooit kunnen gebeuren ook als ze hier nooit Mundanes binnen hadden gelaten. "Waar is het hoofd van het instituut, Jace Herondale, hij zal het wel kunnen uitleggen." Zuchtte Ginn toen de jongen niet overtuigd leek.
De jongen die tot nu toe gezwegen had, een jongen met achterovergekamd haar en een litteken in zijn nek, bekeek hen achterdochtig, waar er bij de eerste jongen, het meisje en Ginn vooral ergernis te zien was. Atyria had een hekel aan wachten en had respect voor zijn geduld. Ze sloeg haar armen over elkaar en keek geïrriteerd naar de jongen en het meisje, die, zag ze, op elkaar leken als broer en zus.

Atyria schraapte enigszins ongeduldig haar keel op het moment dat boven aan één van de trappen een jongen verscheen van ongeveer hun eigen leeftijd. "Juist. Uhm, Alec, Isabelle, Juliën..." 'verduidelijkte' hij, "Evangeline en Atyria... wie is wie?" Wie is wie? Dat kon ze ook aan hem vragen. Isabelle was nu de enige naam die ze aan diens eigenaar kon koppelen, "Ja en wat doen ze hier? We hebben het druk." Sprak Isabelle. Een terechte vraag.
"Met dingen waar we hulp bij kunnen gebruiken." Vulde de jongen aan. "Ik ben natuurlijk Jace. Bedankt voor jullie komst."
"Jij ook bedankt voor je komst." Antwoordde ze sarcastisch. Ginn gaf enkel een knikje en Atyria wist dat ze boos was. Een goed begin was het niet, maar ze waren hier ook niet op vakantie. Ze waren hier om te helpen de boel op orde te krijgen en dit was een duidelijk signaal dat ze nodig waren.

"Sorry voor de Lightwood siblings, ze zijn ietwat.. stug. Van tijd tot tijd." Sprak de geduldige jongen met een aanstekelijke grijns op zijn gezicht. Ze grijnsde terug en haar ergernis verdween een beetje. "Julien Atkins. Maar zeg maar Jules." Ginn stelde zich aan hem voor en wendde zich vervolgens tot Jace Herondale, die haar eerst even kort in zich op nam en vervolgens vrij traag haar hand schudde. Bij dit gebaar liet Julien zijn adem gaan, en Atyria verbrak de spanning door zich aan hem voor te stellen. "Atyria Headley, Tya mag ook." Ze keek hem aan. Zijn ogen hadden in eerste instantie een soort blauw geleken, maar niet erg opvallend. Nu ze echter dichterbij was zag ze dat er groene vlekjes in zijn irissen zaten, waar ze haar blik moeilijk van af kon wenden. "Welkom in New York in ieder geval." Sprak hij, en hij zette enkele stappen naar achter. Tya glimlachte naar hem en keek vervolgens Jace aan om zich voor te stellen, die gelukkig net te ver weg stond om haar hand naar uit te steken zonder dat het vreemd of onbeleefd was. Ze geloofde ook niet echt dat hij zelf beleefd was trouwens. "Wat nu?" Vroeg Julien zich hardop af. Tya keek naar Ginn en hun tassen. "Ik wil mijn spullen wel ergens een plek geven.. Er zijn kamers voor ons hoop ik?" Vroeg ze voor de zekerheid. Ze kon maar beter zeker zijn na een misverstand als dit. Ginn knikte instemmend. "Dat lijkt me een goed idee. Al is een uitleg van wat er van ons verwacht wordt hier ook niet misplaatst." Hierop knikte Atyria op exact dezelfde wijze. "Dus Herondale, wat gaat het worden?" maakte Evangeline haar zin af, terwijl ze haar kleine rugzak omsloeg, en haar tas van de grond pakte. Julien kreeg een oplettende uitdrukking op zijn gezicht die Atyria nog niet goed kon plaatsen, maar die haar wel opviel.
"De meeste mensen noemen me alleen bij mijn voornaam. Ik denk altijd dat ze dat doen omdat iedereen altijd iedereen aanspreekt bij de voornaam, maar het kan er natuurlijk ook aan liggen dat die korter is." Ze had niet het gevoel dat dat de reden was.

"Ja; er zijn kamers zat, Alec, Izzy, neem hun tassen aan en leg ze in een slaapkamer terwijl ik ze onze situatie uitleg." De 'Lightwood siblings', zoals Julien naar ze had verwezen, knikten, en leken opgelucht om weg te mogen. Ze hadden hun tassen meegenomen, maar hun rugzakken hadden de meiden bij zich gehouden. "Hier in New York hebben we welgeteld tien Shadowhunters, waarvan er slechts vijf geregeld aanwezig zijn. Ons heb je ontmoet. De demons merken dat het hier daarom veiliger is dan op andere plekken en verzamelen zich massaal. Om onze overmacht in de stad terug te krijgen en de balans tussen de up- en downworld goed te houden heb ik de Clave gevraagd om de beste jagers die ze kunnen missen in Idris. Ik had gedacht dat er meer zouden komen dus ik hoop dat jullie iets kunnen." Vertelde Jace. Een korte golf van verontwaardiging ging door Atyria's lichaam en ze wilde hem erop attenderen dat de beste Shadowhunters die de Clave kon missen niet weinig inhield en dat hij niets had gezegd over hoeveelheid, maar Jules' antwoord maakte haar woorden al overbodig. "Ik denk dat ze snel genoeg zullen laten zien dat ze aan je verwachtingen voldoen Jace." Ondertussen liepen Jace en hij voorop door het gebouw heen. "Zoals jullie zien is het gebouw groot. Ooit woonden hier veel Nephilim, nu is dat nauwelijks voor te stellen. Maar degenen die hier wonen zijn hecht, als familie." Vertelde hij, terwijl hij zowel Jace als de dames aankeek. Ai, niet puur zakelijk dus.. Atyria baalde van de manier waarop de groep kennis gemaakt had en verwachtte een scherpe opmerking van Ginn. Ze wist niet of deze nou komen, maar ze wist dat haar parabatai het net zo min als zij een warm welkom vond voor aanstaande familieleden. Desondanks sprak het idee van een familie hier haar aan. Niet vreemd als je dacht aan haar verliezen in Idris, maar dat deed ze liever niet. "Waar ik wel benieuwd naar ben, is wat jullie twee de beste maakt?" Vroeg hij met een knipoog naar haar. Ze grijnsde en hoefde niet lang na te denken. "Ik ben nogal precies en heb een goede blik, dus runen tekenen en op lange afstand vechten zijn het voor mij wel. Een vuurwapen of pijl en boog. Oh, en ik vind communicatie belangrijk." vertelde ze. De laatste zin was meer een mededeling met een korte zijwaartse blik op Jace. Ze vroeg zich af of die überhaupt zou reageren terwijl ze naar Ginns antwoord luisterde. De twee meisjes verschilden enorm op dat gebied, waardoor ze elkaar ook zo goed aanvulden op het slagveld. "En bij jullie? Wat maakt jullie goed?" informeerde ze nieuwsgierig bij Julien terwijl ze hem even aankeek en haar hoofd op een vragende manier schuin hield.

Outfit: Outfit x Shoes

Atrox melior dulcissima veritas mendaciis.
EVANGELINE DELVEAUX

Zodra ze binnen waren gekomen had ze de hal bekeken, maar niet voor lang. Al binnen enkele minuten waren er drie figuren de trap afgekomen, en ze leken op hun hoede. Bijna alsof ze hun twee gasten niet verwacht hadden. Ginn's irritatie was enorm gestegen in de afgelopen vijf minuten. De meid had er niet op gerekend dat het zo zou verlopen, en om eerlijk te zijn, dat had ze wel gewild. Ze kon prima omgaan met plotselinge veranderingen, maar vandaag even niet. Zuchtend had ze naar Jace Herondale gevraagd, het hoofd van het instituut. Want van alle mensen die hier waren, was hij de enige die ze echt nodig hadden, en hij was er niet.

Uiteindelijk verscheen ook Jace, en gelijk had ze zijn ogen gefixeerd op de jongen. Na alles wat ze had gehoord over hem, was ze maar al te benieuwd of hij naar de verwachtingen zou opleven. Niet dat ze dat liet merken, alles behalve. Haar irritatie had nog steeds de overhand, wat hij ook zei. Kort keek ze even naar Tya, maar zij straalde haar dagelijkse ongeduld uit, en terecht.
De "voorstelronde" van de jongen maakte eigenlijk niets duidelijker, al had Ginn het niet nodig. Ze had haar voorstudie gedaan, gewoon omdat ze wilde weten met wie ze te maken had. En momenteel waren dat niet echt professionals, zo leek het tenminste. "Ja en wat doen ze hier? We hebben het druk." Vroeg Isabelle, en ze keek Herondale vragend aan terwijl ze haar armen over elkaar had geslagen. De jongen met het naar achter gekamde haar greens even, maar zodra Jace begon te spreken werd hij weer serieuzer. "Met dingen waar we hulp bij kunnen gebruiken." Vulde de jongen aan. "Ik ben natuurlijk Jace. Bedankt voor jullie komst." Veel deden deze woorden niet bij Ginn, evenals bij Atyria. Ginn kende haar parabatai maar al te goed, en dat sarcastische antwoord wat ze verwacht had, kwam natuurlijk ook. "Jij ook bedankt voor je komst." Klonkt het vanuit de blondine, en Evangeline gaf de jongen slechts een knik. Ze was wat koel in haar omgang, maar ze had ook geen reden om open te zijn. Er viel een stilte, een stilte waarin ze de ogen van Jace opmerkte. Iedereen leek even afgeleid te zijn, en ook Ginn had haar focus niet. Ze vond de gouden ogen van de jongen, en waar ze altijd had gedacht dat haar ogen dichtbij de hemel stonden, vervaagde dat hele beeld zodra ze in die van hem keek. Ze wist dat hij iets met Ithuriel te maken had, en zijn ogen bevestigden dat. Net zoals die van haar naar Cassiel verwezen. Onbewust raakte ze het merk in haar nek aan, wat haar tegelijkertijd meteen terug stuurde naar de realiteit. Ze  wendde snel haar blik af van de jongen, ze wist niet wat haar zojuist was overkomen. Het was geen tijd om onprofessioneel te worden, en hij was meer bezig met het vertrek van Clary, wat ze ook graag zo hield.

"Sorry voor de Lightwood siblings, ze zijn ietwat.. stug. Van tijd tot tijd." Sprak de jongen met de littekens, en Ginn keek hem aan. Zijn woorden waren relativerend, er gleed wat spanning weg van haar schouders. "Julien Atkins. Maar zeg maar Jules." De meid knikte, en schudde zijn hand. Haar mood was zojuist wat gewisseld, tot haar eigen verbazing. Maar er was geen reden om onaardig te doen tegen Julien. "Evangeline Delveaux. Gewoon Evangeline." Sprak ze, waarna ze haar hand nu toch uitstak naar Jace. Hij was en bleef het hoofd van het instituut, en ondanks zijn recentelijke fouten, had ze respect voor hem zoals ze dat voor iedereen had. Haar ogen keken ietwat dwingend naar hem, want als hij haar handdruk had afgeslagen zou het een stuk minder vriendelijk worden. Hun hele verblijf hier. Gelukkig voor iedereen schudde hij haar hand, en raakte haar vingers zijn bleke huid aan, naast hun leren handschoenen. Ze hoorde Julien uitademen, wat betekende dat deze brug in ieder geval in stand was gebleven.
"Atyria Headley, Tya mag ook." Stelde ook Tya zich voor, en ook zij schudde Julien's hand. Die van Jace niet, maar die stond ook wat te ver weg van haar daarvoor. "Welkom in New York in ieder geval." Sprak Julien, en Evangeline knikte tevreden. Eindelijk leek het wat beter te gaan. Te vroeg moest ze niet juichen, maar het was in ieder geval beter dan net nu ze zich hadden voorgesteld.

"Wat nu?" Vroeg Julien  zich hardop af, en Ginn sloeg haar armen over elkaar, en keek Jace aan. "Ik wil mijn spullen wel ergens een plek geven.. Er zijn kamers voor ons hoop ik?" Sprak Tya, en Ginn knikte instemmend. Het zou onwaarschijnlijk zijn dat ze tegen haar parabatai inging, erg onwaarschijnlijk. "Dat lijkt me een goed idee. Al is een uitleg van wat er van ons verwacht wordt hier ook niet misplaatst." Zei ze instemmend, en Tya knikte op dezelfde manier als zij net had gedaan. "Dus Herondale, wat gaat het worden?" Vroeg ze, waarna ze haar tas van de grond pakte, en haar kleine rugzak om haar schouder sloeg.
Natuurlijk had ze niet te vroeg moeten juichen om de daling van de irritatie. Jace leek gelijk een antwoord klaar te hebben. Bij het horen ervan werd ze toch weer geïrriteerder. "De meeste mensen noemen me alleen bij mijn voornaam. Ik denk altijd dat ze dat doen omdat iedereen altijd iedereen aanspreekt bij de voornaam, maar het kan er natuurlijk ook aan liggen dat die korter is." Ze rolde kort met haar ogen toen hij eindelijk klaar was met zijn redevoering. Ze had één wenkbrauw opgetrokken, en lette even niet op de wat zenuwachtige reactie van Julien, of de opengevallen mond van Isabelle. Waar ze nu mee bezig was was Jace en zijn irritatie opwekkende woorden. "Dat kan goed zijn, maar het is en blijft je achternaam. En zolang ik vrijheid van spreken heb bepaal ik zelf wel hoe ik je aan spreek," Zei ze heel rustig. Of hij het nou wilde of niet, Herondale was en bleef zijn achternaam, hoe moeilijk het ook voor hem was. "Jace." Eindigde ze ietwat spottend. Ze moest niet over de grenzen gaan, anders kon ze zo weer inpakken en wegwezen. Vandaar dat ze hem toch deels gelijk had gegeven door zijn voornaam uit te spreken.

"Ja; er zijn kamers zat, Alec, Izzy, neem hun tassen aan en leg ze in een slaapkamer terwijl ik ze onze situatie uitleg." Ging de jongen verder, en ze besloot hun opstootje maar even te vergeten voor nu, anders geraakten ze ook nergens. Alec en Isabelle raapten de tassen op, en Ginn gaf haar tas aan Alec, voorzichtig. Haar rugzak hield ze bij zich. De twee meiden volgden Jace en Julien door de gangen terwijl Jace begon te vertellen. "Hier in New York hebben we welgeteld tien Shadowhunters, waarvan er slechts vijf geregeld aanwezig zijn. Ons heb je ontmoet. De demons merken dat het hier daarom veiliger is dan op andere plekken en verzamelen zich massaal. Om onze overmacht in de stad terug te krijgen en de balans tussen de up- en downworld goed te houden heb ik de Clave gevraagd om de beste jagers die ze kunnen missen in Idris. Ik had gedacht dat er meer zouden komen dus ik hoop dat jullie iets kunnen." Gelijk schoot er een scheut van verontwaardiging door de brunette heen, wat was dat nou voor opmerking? Ze waren de beste jagers die Idris kon missen, dat was niet niks. Ginn had niet jarenlang getraind en alles doorstaan om nu zo naar beneden te worden gehaald. Kort keek ze even naar Atyria, en zag ook bij haar verontwaardiging. Ze zuchtte bij de woorden van Julien, en hoopte dat haar parabatai het ook zou laten gaan.
"Ik denk dat ze snel genoeg zullen laten zien dat ze aan je verwachtingen voldoen Jace." Sprak de jongen,
en ze besloot dat ze hem wel mocht. Hij was de enige die echt welkom was geweest naar hen, en hun niet als gewone bezoekers leek te zien. "Zoals jullie zien is het gebouw groot. Ooit woonden hier veel Nephilim, nu is dat nauwelijks voor te stellen. Maar degenen die hier wonen zijn hecht, als familie." Sprak hij, en Ginn trok haar wenkbrauwen weer omhoog. Dit was hoe ze "familie" behandelden? "Wat verstaan jullie precies onder het begrip 'familie'?" Vroeg ze wat sarcastisch. Meer zei ze niet, en beet kort op haar lip. Focus Ginn, ze was hier niet om debatten aan te gaan, ze was hier om te helpen. Wat wel nodig leek te zijn, maar dat was een andere zaak.  "Waar ik wel benieuwd naar ben, is wat jullie twee de beste maakt?" Vroeg Julien met een knipoog naar Atyria, en een glimlach naar haar. Ginn knikte even, maar hield de jongen wel in de gaten. Hij was naast Atyria gaan lopen, waardoor ze haast gedwongen werd om naast Jace te lopen. Vooruit dan. "Ik ben nogal precies en heb een goede blik, dus runen tekenen en op lange afstand vechten zijn het voor mij wel. Een vuurwapen of pijl en boog. Oh, en ik vind communicatie belangrijk." Ginn had instemmend geknikt bij Atyria's woorden. De blondine kende haar vaardigheden en sterke punten, en ze had ze volledig juist. Ginn was beter op andere vlakken, maar daarom vulden ze elkaar ook zo goed aan. "Alles met een Seraph blade, messen of vechten van dichtbij zie ik als mijn sterke kanten. Verder nog rennen, reactievermogen en snelheid." Vertelde ze, het klonk redelijk bescheiden. Ze had het namelijk niet over hoe deze dingen waren vergeleken met andere mensen. Door de ichor van Cassiel was ze een expert in vechten met een Seraph blade, evenals wat andere dingen. Maar alles rondom Cassiel zei ze expres niet, zeker niet haar helende gave. Kort keek ze even achterom naar Tya en Julien, en glimlachte even wat. Haar blik gleed naar Jace, maar lang keek ze hem niet aan, niet sinds ze te lang in zijn ogen had gekeken in de hal. Het was al erg genoeg dat ze naast hem liep nu. "Ik ben het eens met de communicatie, dat kan nooit kwaad." Eindigde ze, want daar had Atyria groot gelijk in. "En bij jullie? Wat maakt jullie goed?" Vroeg haar parabatai, en ze keek vragend op. Daar was zij nu ook wel benieuwd naar. "Ik hoop dat jullie iets kunnen." Herhaalde ze Jace's woorden, ze kon het ook niet laten.

Outfit: Outfit x Ring

Non Desistas Non Exieris
JACE HERONDALE

"Waar is het hoofd van het instituut, Jace Herondale, hij zal het wel kunnen uitleggen." Het meisje dat het had gezegd keek geërgerd. Eigenlijk was haar humeur terecht, maar het irriteerde hem desalniettemin. Een goed begin was het zeker niet, maar hij kon zijn vrienden hun waakzaamheid niet kwalijk nemen. Alec antwoordde haar met een gebaar naar de trap tegenover hem, waar Jace in hun blikveld verscheen. Hij stond liep een stukje door tot hij merkte dat iedereen hem afwachtend aankeek. Hij stond stil midden in een stap en keek terug naar Alec. Een heel klein beetje schuldbewust, maar vooral onverschillig. "Juist. Uhm, Alec, Isabelle, Julien..." hij gebaarde naar de drie Nephilim op de trap tegenover hem, en gebaarde vervolgens vaag in de richting van de twee meisjes. "Evangeline en Atyria... wie is wie?" hij wendde zich tot hen en keek alsof het hem niet echt veel kon schelen wie nou wie was. Izzy's boze stem deed hem terugkijken. "Ja en wat doen ze hier? We hebben het druk."
Jace keek weer naar de twee nieuwen terwijl hij haar zin aanvulde. "Met dingen waar we hulp bij kunnen gebruiken." Terwijl hij dit zei liep hij naar ze toe. Hij legde niet graag nadruk op het feit dat ze in het instituut hulp nodig hadden en handelde het hele welkomst proces het liefst zo snel mogelijk af.
"Ik ben natuurlijk Jace. Bedankt voor jullie komst." Stelde hij zich voor.
De blonde shadowhunter gaf hem een sarcastisch antwoord, maar niet vijandig. "Jij ook bedankt voor je komst." Door de andere werd hij beantwoord met een korte knik. Geërgerd. Wat hij wel begreep, maar hij gaf er biet veel om. Hij stond dicht bij haar en terwijl zij hem bekeek, bekeek hij haar, niet meer bewegend dan zijn ogen, die als laatste bleven rusten op die van haar. Haar ogen waren fel. Blauw. En ineens kreeg de term 'hemelsblauw' voor hem een nieuwe betekenis. Hij voelde een vreemd soort herkenning die hij niet kon plaatsen.. Ze bracht haar hand naar de onderkant van haar nek en met die beweging besefte Jace dat ze elkaar aan het aanstaren waren. Hij knipperde en nam zijn neutrale, onverschillige gezichtsuitdrukking aan. Hij kon dit niet gebruiken en zij moest zich niets in haar hoofd halen. So what dat ze mooi was. Meer ook niet, behalve nodig op het slagveld.

Ondertussen sprak Jules zijn relativerende woorden. "Sorry voor de Lightwood siblings, ze zijn ietwat.. stug. Van tijd tot tijd. Julien Atkins. Maar zeg maar Jules." De jongen had een talent voor spreken en spanning doden.
"Evangeline Delveaux. Gewoon Evangeline." Ze schudde Jules' hand en stak die vervolgens uit richting Jace. In al zijn schijnbare kalmte twijfelde Jace, maar niet lang en niet zichtbaar, hij 'nam gewoon zijn tijd' want haar ogen zeiden genoeg.
"Atyria Headley, Tya mag ook." Stelde ook Atyria zich voor. "Welkom in New York in ieder geval." Sprak Jules grijnzend, Atyria grijnsde terug en Evangeline glimlachte. "Wat nu?" Merkte Julien in vragende vorm op, iedereen keek naar Jace.
Evangeline had haar armen over elkaar geslagen, en ze trok haar wenkbrauw even vragend op terwijl ze hem aankeek. Haar koelheid irriteerde hem op een bepaalde manier, hij was het niet gewend. "Ik wil mijn spullen wel ergens een plek geven.. Er zijn kamers voor ons hoop ik?" Een goed idee van Atyria. "Dat lijkt me een goed idee. Al is een uitleg van wat er van ons verwacht wordt hier ook niet misplaatst." Zei Evangeline, Jace keek haar even aan omdat hij die eerste zin net letterlijk gadacht had voor ze het zei. "Dus Herondale, wat gaat het worden?" Vroeg ze hem, terwijl ze haar kleine rugzak omsloeg, en haar tas van de grond pakte. "De meeste mensen noemen me alleen bij mijn voornaam. Ik denk altijd dat ze dat doen omdat iedereen altijd iedereen aanspreekt bij de voornaam, maar het kan er natuurlijk ook aan liggen dat die korter is." Evangeline rolde kort met haar ogen. Ze had één wenkbrauw opgetrokken, en sloeg geen acht op de wat zenuwachtige reactie van Julien, of de opengevallen mond van Isabelle. "Dat kan goed zijn, maar het is en blijft je achternaam. En zolang ik vrijheid van spreken heb bepaal ik zelf wel hoe ik je aan spreek, Jace." Eindigde ze ietwat spottend. "Je doet maar." Het klonk net iets onvriendelijker dan hij bedoeld had maar het kon hem niet schelen. Hij was altijd Jace geweest, eerst Wayland, toen Morgenstern, toen toch weer Wayland, daarna weet-ik-wat-nog-meer en sinds niet al te lang geleden Herondale. Maar hij had altijd Jace geheten en dat was de enige naam waar hij zichzelf mee associeerde. Hij heette dan wel Herondale, maar hij was Jace.
Hij wierp een korte blik op de de tassen. "Ja; er zijn kamers zat, Alec, Izzy, neem hun tassen aan en leg ze in een slaapkamer terwijl ik ze onze situatie uitleg." Alec en Izzy waren hem dankbaar voor het excuus om te vertrekken en namen de tassen mee naar boven.
"Hier in New York hebben we welgeteld tien Shadowhunters, waarvan er slechts vier geregeld aanwezig zijn. Ons heb je ontmoet. De demons merken dat het hier daarom veiliger is dan op andere plekken en verzamelen zich massaal. Om onze overmacht in de stad terug te krijgen en de balans tussen de up- en downworld goed te houden heb ik de Clave gevraagd om de beste jagers die ze kunnen missen in Idris. Ik had gedacht dat er meer zouden komen dus ik hoop dat jullie iets kunnen."
Hij merkte meteen dat zijn laatste woorden verontwaardiging opriepen. Mooi, ze waren zeker genoeg over zichzelf om ook echt goed te zijn. Het was Jules die de ontzetting van de twee nieuwelingen uitsprak.
"Ik denk dat ze snel genoeg zullen laten zien dat ze aan je verwachtingen voldoen Jace." Jace deed niet aan beleefdheid als dat niet nodig was, maar hij kon het bij deze jongen wel waarderen."Zoals jullie zien is het gebouw groot. Ooit woonden hier veel Nephilim, nu is dat nauwelijks voor te stellen. Maar degenen die hier wonen zijn hecht, als familie." Sprak hij. "Wat verstaan jullie precies onder het begrip 'familie'?" Klonk het sarcastisch van schuin achter Jace. Evangelines stem. Ze was waarschijnlijk voorzichtiger met haar woorden geweest, had ze Jace' geschiedenis gekend. Een pijnscheut trok door hem heen bij haar toebijting, maar hij was in staat direct en schijnbaar ongepijnigd maar wel een beetje te fel te antwoorden. "We kennen elkaars sterke en zwakke punten, zowel in strijd als niet. We vullen elkaar aan en verbeteren elkaar. We brengen of we dat nou willen of niet bijna al onze tijd door met elkaar, kunnen elkaar niet uitstaan en zouden toch voor elkaar sterven." Duidelijk genoeg.
"Waar ik wel benieuwd naar ben, is wat jullie twee de beste maakt?" Vroeg Julien relativerend. Evangeline liep naast Jace, en Atyria, die antwoordde, liep naast Julien. "Ik ben nogal precies en heb een goede blik, dus runen tekenen en op lange afstand vechten zijn het voor mij wel. Een vuurwapen of pijl en boog. Oh, en ik vind communicatie belangrijk." Evangeline knikte instemmend. "Alles met een Seraph blade, messen of vechten van dichtbij zie ik als mijn sterke kanten. Verder nog rennen, reactievermogen en snelheid." Zei ze over zichzelf, het klonk redelijk bescheiden maar het was redelijk wat. Hij keek een beetje verbaasd naar haar, het was bijna precies waar zijn eigen talenten lagen. Haar blik gleed naar Jace, maar ze leek zijn blik te willen mijden, "Ik ben het eens met de communicatie, dat kan nooit kwaad." Eindigde ze. Terecht, maar dat was inmiddels wel duidelijk."En bij jullie? Wat maakt jullie goed?" Vroeg Atyria. "Ik hoop dat jullie iets kunnen." Vulde het andere meisje aan.
Jace lachte. Retorische vraag. "Ik heb meer demons gedood dan wie dan ook van mijn leeftijd. Vraag Alec maar naar de details. Ik heb een Greater Demon gedood toen ik nog een kind van zeventien was, en-" De waarschuwende blik van Julien en de schampere lach van Atyria kapten hem af. "Goed van je, maar dat vroeg ik niet." Hij haalde zijn schouders op. Het waren feiten, en het gaf aan dat hij inderdaad iets kon, dus hij zag het probleem niet echt. Maar als ze het niet wilden horen had het weinig zin het te vertellen. "Seraph blade, messen, close combat, rennen, snelheid en uithoudingsvermogen zijn veruit mijn beste punten." Noemde hij op. Dit waren de vlakken waarop hij bijna tot perfectie getraind was, de rest noemde hij niet op omdat hij alleen communicatie en eventueel boogschieten zou moeten overslaan, en dat van communicatie wisten ze toch wel. Ze vroegen naar zijn beste vlakken, niet naar zijn slechtste. Hij wachtte op Jules' antwoord voor hij verder vertelde over het instituut.
"Hier is nog de keuken, kan iemand van jullie koken? Want Isabelle kan het niet en is de enige die het doet." -sinds Clary's vertrek. Zij kon koken, ze had het geleerd om hen allen te redden van verhongering omdat Izzy's kookkunsten.. abstract waren. (Walgelijk) Maar koken was ook niet bepaald een prioriteit in de Shadow World.
Ze waren ondertussen in de lift gestapt, op deze verdieping was niets meer dat gebruikt werd behalve de bibliotheek, maar die bezette twee verdiepingen en hij had geen zin er nu heen te lopen als hij hem ook op de volgende verdieping kon laten zien, die volgende verdieping bevatte de bovenkant van de bibliotheek, de ziekenzaal, wapens room, trainingroom, music room en nog wat verstofte kamers die gebruikt werden om overbodige rommel die je nergens kwijt kon in te gooien en te vergeten. De twee verdiepingen boven hen was ingericht met badkamers en slaapvertrekken voor heel veel meer dan tien mensen en op het dak was een tuin die je meer als park of bijna bos zou kunnen zien.
Ze stapten uit en Jace gebaarde naar links: "De ziekenzaal, daar valt weinig over mee te delen, en de Music room." Rechts: "Rechts de Wapens room en daarnaast de Trainingroom, in die twee brengen we veel tijd door en als je iemand zoekt is de kans groot dat hij of zij zich hier bevindt." Hij liep door naar de gang links naar de deur van de bibliotheek. Op de deur hing een plattegrond van het hele gebouw, die hij kort aanwees en benoemde. "Als je de weg kwijtraakt, deze dingen hangen overal verspreid hier." Meer woorden wijdde hij er niet aan. Clary had het ding natuurlijk getekend, te handig om weg te halen, maar nog te pijnlijk om naar te blijven kijken. Hij haatte haar en zou haar nooit meer een kans geven, maar nog steeds als hij aan haar dacht, werd hij herinnerd aan het intense gevoel van ongeloof, verraad, wanhoop en leegte. Hij opende de deur en liet het gezelschap de overweldigende ruimte binnen. "De bibliotheek. Zorg dat je alles terugzet waar je het gevonden hebt als je iets leest, want anders raken we dingen kwijt." Ze stonden op een soort balkon met zowel rechts als links een trap naar beneden, waar in het midden van de ruimte een kleine verzameling tafels met leunstoelen stond. Verdeeld over de tafels lagen vellen perkament, wapens, potten inkt, veren en opengeslagen boeken. De muren waren bekleed met plafond-hoge kasten vol boeken waar ladders van variërende lengten tegenaan stonden. "Hierboven zijn twee etages met badkamers en slaapkamers en op het dak is de tuin. Alec en Isabelle zal ze daar niet vinden, die hebben allergieën." Wat hem betrof was hij wel klaar met zijn verhaal. Hij keek Julien even aan en vroeg hem met alleen zijn blik of hij nog iets wilde toevoegen.


Outfit:  
Outfit

Esse Quam Videri.
JULIEN ATKINS

Hij zou Jace moeten zeggen om voortaan even een bericht rond te sturen als er nieuwe hunters kwamen hier, dan zou al deze commotie niet nodig zijn geweest. Jules was waarschijnlijk degene die er nog het best tegen kon dat er twee dames die opeens op de stoep stonden, naast Jace, maar hij had het geregeld. Het nieuwe duo leek allebei erg geïrriteerd, net zoals Alec en Izzy, en zelfs Jace leek enige irritatie met zich mee te dragen. Jules had de nieuwe twee in het begin achterdochtig bekeken, maar zijn houding was met de minuut vriendelijker geworden, tot hij ze normaal kon aankijken. Hij was en bleef een Shadowhunter, hij was altijd oplettend.
De voorstelronde was snel, deels doordat Jace er tempo achter had gezet. De jongen was niet van de uitgebreide verhalen, dat was hij al niet sinds Julien hem kende, wat inmiddels vrij lang was. Izzy's reactie riep toch een grijns bij hem op, en Jace's reactie gaf aan dat hij er nu niet veel woorden aan kwijt wilde maken. Jace kennende was hij net zo geïrriteerd met de situatie als de rest, ook al had hij het deels veroorzaakt.

Julien stelde zich nu ook voor, en sprak zijn altijd relativerende woorden. De nieuwelingen zo bekijkend gingen zij dat niet doen, en van zijn vrienden ook niet, dus was het weer aan hem om de spanning te verlichten. Waar hij heel goed in was. De brunette stelde zich voor -bij hem een stuk vriendelijker- en ook de blondine deed dat. Hij had beide een hand gegeven toen Evangeline haar hand naar Jace uit stak. Julien keek gelijk de jongen aan, maar liet een klein zuchtje -onhoorbaar- horen toen deze haar hand aan nam en deze schudde. Dat was ook weer uit de weg, hallelujah. De blondine vond zijn ogen nog even, of nou ja, hij de hare. Haar ogen waren bijna kleurloos, maar intrigerend. Een klein glimlachje verscheen op zijn gezicht toen hij zich realiseerde dat hij haar iets te lang aan keek, en hij wendde zijn blik rustig af, totaal zonder schuldgevoel over zijn acties. "Welkom in New York in ieder geval." Sprak hij, en daarmee was de voorstelronde officieel afgerond.
"Wat nu?" Atyria kwam met het idee van haar spullen weg zetten, en de brunette knikte instemmend. Oh, een uitleg van de situatie, ja dat was ook wel handig. "Dus Herondale, wat gaat het worden?" Bij deze woorden keek Julien op. Zijn gedachten waren wat weg gedwaald, maar hij was gelijk weer alert. Niemand sprak Jace zo aan, zelfs Clary had dat niet gedaan. En Jace had de stille regel dat dat ook niet mocht. Met deze opmerking had Evangeline zojuist zichzelf op glad ijs geplaatst. "De meeste mensen noemen me alleen bij mijn voornaam. Ik denk altijd dat ze dat doen omdat iedereen altijd iedereen aanspreekt bij de voornaam, maar het kan er natuurlijk ook aan liggen dat die korter is." Sprak Jace, maar Julien wist wel waarom het eigenlijk was. Wayland, Morgenstern, Herondale, zijn geschiedenis was verwarrend. Hij was altijd Jace geweest though, vandaar dat ze hem niet anders aanspraken. Dat was, tot Evangeline dat had gedaan. "Dat kan goed zijn, maar het is en blijft je achternaam. En zolang ik vrijheid van spreken heb bepaal ik zelf wel hoe ik je aan spreek, Jace." Eindigde ze ietwat spottend. "Je doet maar." Sprak je jongen, en Julien was nog steeds wat zenuwachtig. Izzy's mond was opengevallen, en Alec keek heen en weer tussen Jace en de brunette. Jace's blik was strak gericht op Evangeline.

"Ja; er zijn kamers zat, Alec, Izzy, neem hun tassen aan en leg ze in een slaapkamer terwijl ik ze onze situatie uitleg." Julien ademde stilletjes uit, weer was er een berg overwonnen. De spanning was om te snijden geweest, iets wat hem niet aan had gestaan. Jace begon te vertellen, en hij en Jules liepen rustig door het complex. De twee dames volgden. "Ik had gedacht dat er meer zouden komen dus ik hoop dat jullie iets kunnen." Eindigde de jongen, en meteen volgden er wat verontwaardigde blikken. Voordat ze iets konden zeggen was Julien ze al voor. "Ik denk dat ze snel genoeg zullen laten zien dat ze aan je verwachtingen voldoen Jace." Sprak hij snel, zonder aarzeling. "Zoals jullie zien is het gebouw groot. Ooit woonden hier veel Nephilim, nu is dat nauwelijks voor te stellen. Maar degenen die hier wonen zijn hecht, als familie." Vertelde de hij, toch wel trots op wat ze hier hadden met elkaar. Nu maar hopen dat de dames dit ook vonden, want het was wel belangrijk. Zijn familie hier -dat waren zijn vrienden- gingen boven alles, en zo dachten zij er ook over. "Wat verstaan jullie precies onder het begrip 'familie'?" Klonk het sarcastisch van achter. Evangeline. "We kennen elkaars sterke en zwakke punten, zowel in strijd als niet. We vullen elkaar aan en verbeteren elkaar. We brengen of we dat nou willen of niet bijna al onze tijd door met elkaar, kunnen elkaar niet uitstaan en zouden toch voor elkaar sterven." Antwoordde Jace gelijk, maar Julien kende hem. Ook hij had die pijnscheut gevoeld. Ze mochten dan wel geen parabatai zijn, Jace en hij, ze wisten wanneer iets hun beide aanging. Gelukkig was het stil vanaf Evangeline's kant, en toen Julien even omkeek zag hij haar een verontschuldigende blik aanbieden aan Atyria.  

"Waar ik wel benieuwd naar ben, is wat jullie twee de beste maakt?" Vroeg hij met een knipoog naar Atyria, toen hij naast haar was gaan lopen. Hij had Evangeline gedwongen om naast Jace te gaan lopen, maar hij zou vast vergeven worden daarvoor. Gelukkig kreeg hij een glimlachje terug van haar. "Ik ben nogal precies en heb een goede blik, dus runen tekenen en op lange afstand vechten zijn het voor mij wel. Een vuurwapen of pijl en boog. Oh, en ik vind communicatie belangrijk." Vertelde Atyria, en Julien keek verbaasd op. Dat waren heel wat punten die bij hem ook het sterkst waren. Hij keek haar ietwat vragend, verbaasd en onder de indruk aan, maar had geen tijd om te reageren. "Alles met een Seraph blade, messen of vechten van dichtbij zie ik als mijn sterke kanten. Verder nog rennen, reactievermogen en snelheid." Vertelde Evangeline, en weer keek Julien wat verbaasd op, nu naar Jace. Ook bij hem zag hij nu een vlaag verbazing. "Ik ben het eens met de communicatie, dat kan nooit kwaad." Eindigde ze, en Julien knikte kort. "En bij jullie? Wat maakt jullie goed?" Vroeg Atyria. "Ik hoop dat jullie iets kunnen." Vervolgde de brunette, en Julien grinnikte even kort, maar keek toen verontschuldigend naar Jace. Het was toch wel even grappig geweest.
"Ik heb meer demons gedood dan wie dan ook van mijn leeftijd. Vraag Alec maar naar de details. Ik heb een Greater Demon gedood toen ik nog een kind van zeventien was, en-" Begon Jace met zijn autobiografie, en Julien zuchtte even hardop. Hij keek Jace waarschuwend aan, en een schamper lachje kwam van Atyria af. Jace kennende had hij nog even zo door kunnen gaan, iets waar niemand nu behoefte aan had, ook Julien niet, hoe groot zijn respect voor de jongen ook mocht zijn. "Goed van je, maar dat vroeg ik niet." Jace haalde zijn schouders op. "Seraph blade, messen, close combat, rennen, snelheid en uithoudingsvermogen zijn veruit mijn beste punten." Noemde hij vervolgens op, en Julien bekeek de reactie van Evangeline, die nog steeds naast hem liep. Die keek nu wel verbaasd op, en vond zijn ogen ook. Wat ze dachten wist hij niet, maar Julien zou dit niet snel vergeten. "Nou dankjewel voor deze korte autobiografie Jace." Sprak hij lachend, maar hij wist dat Jace niet boos zou zijn. Ze kenden elkaar al te lang daarvoor. "Afijn, ik ben goed met pijl en boog en precisie, die twee hangen samen. Vechten in het algemeen, zicht en uithoudingsvermogen zijn goed." Sprak hij eerlijk. Hij keek kort even naar Atyria, ze hadden volgens elkaar toch wel wat sterke punten gemeen..

"Hier is nog de keuken, kan iemand van jullie koken? Want Isabelle kan het niet en is de enige die het doet." Sprak Jace, terwijl ze daar aan waren gekomen. Julien trok zijn mond open: "Nou het is mij nooit gevraagd, maar-" Hij werd afgekapt door Evangeline, niet dat hij het erg vond. "Ja. Ik kan koken." Sprak die zonder aarzeling. Julien haalde zijn schouders op, dat scheelde hem weer werk, al wilde hij haar ook best helpen. "Maar enkel voor degene die niet vol zijn van zichzelf en prestaties die in het verleden liggen." Sprak ze, doelend op Jace zijn verhalen. Julien knikte, dat was geregeld. "Mooi, we zorgen dat alles wat je nodig hebt er is. Want om eerlijk te zijn, ik kan geen dag langer Izzy's 'pasta' eten." Met 'pasta' bedoelde hij de substantie die op pasta moest lijken. Sinds Clary weg was ging hij liever takeaway halen dan Izzy's eten op te eten, maar ach. Izzy had andere kwaliteiten.
"De ziekenzaal, daar valt weinig over mee te delen, en de Music room. Rechts de Wapens room en daarnaast de Trainingroom, in die twee brengen we veel tijd door en als je iemand zoekt is de kans groot dat hij of zij zich hier bevindt." Sprak hij, al luisterde Jules maar half. Voor hem was dit allemaal niet interessant, hij kende het instituut op zijn duim. "Als je de weg kwijtraakt, deze dingen hangen overal verspreid hier." Hij zag Jace kort even naar de kaart kijken, maar wist dat het hem aan Clary herinnerde. Die meid had zijn hart gebroken, en hoe. Julien haatte haar nog net niet, maar het zat er niet ver vanaf. Het was tegenstrijdig, omdat ook Clary -en Simon- zijn familie waren geweest. Hun vertrek was bij niemand goed gevallen, ook niet bij hemzelf. "De bibliotheek. Zorg dat je alles terugzet waar je het gevonden hebt als je iets leest, want anders raken we dingen kwijt." Ze stonden op een soort balkon. Julien kreeg een glimlach op zijn gezicht. Hij hield van boeken, hield van de rust hiervan, hield ervan om hier te lezen en te zijn. Kennelijk was er nog een boekenliefhebber hier. Evangeline liep hen voorbij, duidelijk benomen door de grote bibliotheek. Jules zag haar ietwat afwezig kijken naar de boeken, maar met een zekere liefdevolle blik. Zachtjes greens hij om het gezicht van de meid met de wits die nu zo stil was.
Jace trok hen weer terug de realiteit in. "Hierboven zijn twee etages met badkamers en slaapkamers en op het dak is de tuin. Alec en Isabelle zal ze daar niet vinden, die hebben allergieën." De jongen keek Julien aan, en die gaf hem een knikje, hij had het goed gedaan, voor Jace. Kort was hij even stil, tot hij besloot wat ze morgen gingen doen. Het maakte hem even niet uit dat Jace het hoofd was, dit konden ze beiden beslissen. "Juist, tot zover de tour. Mochten jullie nog vragen hebben kan je ze altijd aan een van ons stellen." Sprak hij vriendelijk. "De training begint morgen om 11 uur s'morgens. Zorg dat je goed uitgerust bent. De trainingen werken hetzelfde als in Idris." Ging hij verder, daar hoefde hij niets over uit te leggen. "Om goed te meten hoe jullie vechten zullen we trainen met degene die het meeste overeenkomsten heeft qua skills met jullie. Dat betekent dat Jace traint met Evangeline, en ik met Atyria." De teerling was geworpen. Hij kreeg een blik van Evangeline, die gelijk ook naar Jace keek. Atyria leek het minder erg te vinden. "Afijn, jullie weten waar je kamers zijn, tot morgen." Zei hij glimlachend, waarna hij even naar allen knikte, en richting zijn eigen kamer vertrok. Morgen zou het pas echt beginnen.

Outfit: Outfit

Audentis fortuna iuvat
ATYRIA HEADLEY

"Wat moet dit betekenen, wie zijn jullie?" Vroeg de langste van de drie mensen die de trap af kwamen, een gespierde jongen met zwart haar en zeer blauwe ogen. Ginn antwoordde en vroeg naar Jace Herondale.
De jongen die tot nu toe gezwegen had, een jongen met achterovergekamd haar en een litteken in zijn nek, bekeek hen met een begrijpelijke achterdochtigheid, waar er bij de eerste jongen, het meisje en Ginn vooral ergernis te zien was. Atyria had een hekel aan wachten en had respect voor zijn geduld. Ze sloeg haar armen over elkaar en keek geïrriteerd, maar niet naar hem.

Atyria schraapte enigszins ongeduldig haar keel op het moment dat boven aan één van de trappen een jongen verscheen van ongeveer hun eigen leeftijd. "Juist. Uhm, Alec, Isabelle, Juliën..." 'verduidelijkte' hij, "Evangeline en Atyria... wie is wie?" Wie is wie? Dat kon ze ook aan hem vragen. Isabelle was nu de enige naam die ze aan diens eigenaar kon koppelen, "Ja en wat doen ze hier? We hebben het druk." Sprak Isabelle. Een terechte vraag, de geduldige jongen grijnsde erbij, tot de blonde jongen zijn aanvulling gaf.
"Met dingen waar we hulp bij kunnen gebruiken. Ik ben natuurlijk Jace. Bedankt voor jullie komst." Natuurlijk was hij Jace. "Jij ook bedankt voor je komst." Antwoordde ze sarcastisch, overduidelijk doelend op zijn laatheid. Ginn gaf enkel een knikje en Atyria wist dat ze boos was. Een goed begin was het niet en ze zouden hier nog wel een tijdje blijven als ze het hier zo zag. Ze waren hier om te helpen de boel op orde te krijgen en dit was een duidelijk signaal dat ze nodig waren.

De voorstelronde was kort, maar dankzij Ginn en Jace gespannen. Vooral dankzij Jace eigenlijk. Wie van de jongens welke naam had, werd opgehelderd door de geduldige jongen, Julien, die nu ook de kwaliteit toonde dat hij blijkbaar als enige hier het fenomeen beleefdheid kende. Ze keek hem aan. Zijn ogen hadden in eerste instantie een soort blauw geleken, maar niet erg opvallend. Nu ze echter dichterbij was zag ze dat er groene vlekjes in zijn irissen zaten, waar ze haar blik moeilijk van af kon wenden. Hij keek terug en wendde pas na een tijdje glimlachend zijn blik weer af.
"Wat nu?" Vroeg hij, half aan Jace, half aan niemand in het bijzonder. Hier hadden ze natuurlijk beter op voorbereid kunnen zijn, had Jace zijn huisgenoten ingelicht over hun komst. Tya keek naar Ginn en hun tassen. "Ik wil mijn spullen wel ergens een plek geven.. Er zijn wel kamers voor ons hoop ik?" Vroeg ze voor de zekerheid. Ze kon maar beter zeker zijn na een misverstand als dit. Ginn knikte instemmend en vroeg om uitleg over hun nieuwe thuis. "Dus Herondale, wat gaat het worden?" Eindigde ze en abrupt steeg de spanning enorm, alsof het het elastiek van een katapult was dat onverwachts aangetrokken werd. Julien kreeg een oplettende uitdrukking op zijn gezicht die Atyria nog niet goed kon plaatsen, maar die haar wel opviel. Isabelles mond stond open en Alec keek zenuwachtig naar Jace, die er waarschijnlijk niet altijd zo koeltjes op reageerde als hij nu klonk.
"De meeste mensen noemen me alleen bij mijn voornaam. Ik denk altijd dat ze dat doen omdat iedereen altijd iedereen aanspreekt bij de voornaam, maar het kan er natuurlijk ook aan liggen dat die korter is." Toch had ze niet het gevoel dat dat de reden was.
"Dat kan goed zijn, maar het is en blijft je achternaam. En zolang ik vrijheid van spreken heb bepaal ik zelf wel hoe ik je aan spreek, Jace." Ginn voelde even goed als Atyria aan dat ze hier niet veel verder kon pushen dan dit. "Je doet maar." Sprak de jongen, zijn blik strak gericht op Evangeline maar zijn toon gaf duidelijk aan dat ze dat op dit vlak maar beter aan de blijkbaar ongeschreven regel kon houden. Atyria zocht Jules blik, die nog zenuwachtig was, maar al meer ontspannen dan net, toen haar parabatai ongemerkt het verboden gebied betrad.
"Ja; er zijn kamers zat, Alec, Izzy, neem hun tassen aan en leg ze in een slaapkamer terwijl ik ze onze situatie uitleg." Vervolgde Jace. Zijn woorden hadden waarschijnlijk een andere betekenis, dacht ze, 'dit onderwerp is nu afgesloten en we gaan het nu ergens anders over hebben. Waag het niet erop terug te komen' waarschijnlijk. Alec en Isabelle verdwenen opgelucht met hun bagage, hun rugzakken hadden de meiden echter bij zich gehouden.
Het overgebleven groepje begon door het gebouw te lopen en Jace legde het probleem uit en waarom hij ze nodig had, een feit dat hij blijkbaar niet graag toegaf aan zijn slotzin te horen: "Ik had gedacht dat er meer zouden komen dus ik hoop dat jullie iets kunnen." Een golf van verontwaardiging ging door Atyria's lichaam en ze wilde hem erop attenderen dat de beste Shadowhunters die de Clave kon missen niet weinig inhield en dat hij niets had gezegd over hoeveelheid, daarbij wilde ze zijn zojuist verschenen grijnsje het liefst van zijn gezicht af stompen, maar Jules' antwoord maakte haar woorden en wens al overbodig. "Ik denk dat ze snel genoeg zullen laten zien dat ze aan je verwachtingen voldoen Jace. Zoals jullie zien is het gebouw groot. Ooit woonden hier veel Nephilim, nu is dat nauwelijks voor te stellen. Maar degenen die hier wonen zijn hecht, als familie." Vertelde hij, terwijl hij zowel Jace als de dames aankeek. Ai, niet puur zakelijk dus.. Atyria baalde van de manier waarop de groep kennis gemaakt had en verwachtte een scherpe opmerking van Ginn. Ze wist niet of deze nou komen, maar ze wist dat haar parabatai het net zo min als zij een warm welkom vond voor aanstaande familieleden. Desondanks sprak het idee van een familie hier haar aan. Niet vreemd als je dacht aan haar verliezen in Idris, maar dat deed ze liever niet. De opmerking kwam inderdaad. "Wat verstaan jullie precies onder het begrip 'familie'?" Vroeg Ginn sarcastisch. "We kennen elkaars sterke en zwakke punten, zowel in strijd als niet. We vullen elkaar aan en verbeteren elkaar. We brengen of we dat nou willen of niet bijna al onze tijd door met elkaar, kunnen elkaar niet uitstaan en zouden toch voor elkaar sterven." Antwoordde Jace direct, hij klonk onvriendelijker dan mensen die graag over familie praten zouden klinken. Atyria schatte hem in als iemand die veel had meegemaakt op dit vlak. Zijzelf ook, net als Evangeline, die haar even verontschuldigend aankeek. Ze glimlachte terug geen probleem, en wierp onwillekeurig even een nieuwsgierige blik op Julien, die afwezig half richting Jace voor zich uit staarde, waarna hij zichzelf uit zijn gedachte leek wakker te schudden en aan een nieuw gespreksonderwerp begon.
"Waar ik wel benieuwd naar ben, is wat jullie twee de beste maakt?" Vroeg hij met een knipoog naar haar. Ze grijnsde en hoefde niet lang na te denken. "Ik ben nogal precies en heb een goede blik, dus runen tekenen en op lange afstand vechten zijn het voor mij wel. Een vuurwapen of pijl en boog. Oh, en ik vind communicatie belangrijk." vertelde ze. De laatste zin was meer een mededeling, waar ze erg verl nadruk op legde met een korte zijwaartse blik op Jace. Julien keek verbaasd op bij haar woorden. Hij keek haar ietwat vragend, verbaasd en onder de indruk aan, maar voor hij zijn gezichtsuitdrukking verbaal kon onderbouwen, reageerde Evangeline al. Ook bij haar antwoord keek Julien wat verbaasd op, nu naar Jace. Bij hem was ook een spoor van verbazing te zien. "Ik ben het eens over de communicatie, dat kan nooit kwaad." Meldde ze, en Tya zag Julien een knikje geven. "En bij jullie? Wat maakt jullie goed?" informeerde ze nieuwsgierig bij Julien terwijl ze hem even aankeek en haar hoofd op een vragende manier schuin hield. "Ik hoop dat jullie iets kunnen." Vulde Ginn aan, niet zonder humor. Julien kon het waarderen en Atyria moest moeite doen haar lachen in te houden. Ook Herondale lachte, maar dit was een korte lach, hardop, alsof hij lachte om de inhoud van de vraag in plaats van de vorm ervan.
"Ik heb meer demons gedood dan wie dan ook van mijn leeftijd. Vraag Alec maar naar de details. Ik heb een Greater Demon gedood toen ik nog een kind van zeventien was, en-" Begon hij, Julien zuchtte hardop en Atyria lachte schamper. Wat een geouwehoer, ze had geen behoefte aan zijn heldenverhalen, ze wilde weten wát hem goed maakte. "Goed van je, maar dat vroeg ik niet." Jace haalde zijn schouders op. "Seraph blade, messen, close combat, rennen, snelheid en uithoudingsvermogen zijn veruit mijn beste punten." Noemde hij vervolgens op, Atyria keek verrast naar Ginn. "Nou dankjewel voor deze korte autobiografie Jace." Lachte Jules ondertussen, "Afijn, ik ben goed met pijl en boog en precisie, die twee hangen samen. Vechten in het algemeen, zicht en uithoudingsvermogen zijn goed." Tya ving zijn blik. Vandaar dat haar antwoord hem zonet zo was opgevallen.

"Hier is nog de keuken, kan iemand van jullie koken? Want Isabelle kan het niet en is de enige die het doet." Sprak Jace, toen ze langs een enorme ruimte liepen waar je fantastisch zou kunnen koken mits je hem even een schoonmaakbeurt zou geven. "Nou het is mij nooit gevraagd, maar-" sputterde Julien, afgekapt door Evangeline, "Ja. Ik kan koken." Sprak die zonder aarzeling. "Ik kan het ook, dus jullie problemen op dat vlak zijn bij deze opgelost." zei Tya. "Maar enkel voor degene die niet vol zijn van zichzelf en prestaties die in het verleden liggen." vulde Evangeline nog even aan, natuurlijk. Jace leek het te negeren, wat ze wel jammer vond. "Mooi, we zorgen dat alles wat je nodig hebt er is. Want om eerlijk te zijn, ik kan geen dag langer Izzy's 'pasta' eten." antwoordde Jules. Dat klonk niet goed. "Omschreef ze dat niet als 'pastasoep'..? merkte Jace nadenkend op.

Ze stapten uit de lift en Jace gebaarde naar de gang links. "De ziekenzaal, daar valt weinig over mee te delen, en de Music room. Rechts de Wapens room en daarnaast de Trainingroom, in die twee brengen we veel tijd door en als je iemand zoekt is de kans groot dat hij of zij zich hier bevindt." Atyria probeerde met moeite zijn geratel bij te houden en ondertussen te onthouden wat hij zei. "Als je de weg kwijtraakt, deze dingen hangen overal verspreid hier." Het bestaan van een plattegrond stelde haar gerust. Hij opende de dubbele deur waar de kaart op hing en sprak: "De bibliotheek. Zorg dat je alles terugzet waar je het gevonden hebt als je iets leest, want anders raken we dingen kwijt." Ze stonden op een soort balkon, Atyria stond aan de voorkant ervan en liet de ruimte op zich inwerken. Het was duidelijk waar zij haar vrije tijd zou gaan door brengen. Ze glimlachte onbewust bij het zien van de planken vol oude, stoffige kaften, kolommen vol, opgestapeld tot het plafond. Twee verdiepingen hoog. Het licht viel als goud door de hoge ramen en was precies goed om de kaften niet te verkleuren en de inhoud te kunnen lezen. Evangeline kwam naast haar staan, duidelijk benomen door de grote bibliotheek. Tya kende haar liefde voor boeken, en mooie biblioheken. Jace gaf hen even gul de tijd om de ruimte in zich op te nemen, voor hij de stilte brak. "Hierboven zijn twee etages met badkamers en slaapkamers en op het dak is de tuin. Alec en Isabelle zal ze daar niet vinden, die hebben allergieën." na een korte stilte en achter de meisjes waarschijnlijk een wisseling van blikken vervolgde Julien vriendelijk: "Juist, tot zover de tour. Mochten jullie nog vragen hebben kan je ze altijd aan een van ons stellen. De training begint morgen om 11 uur s'morgens. Zorg dat je goed uitgerust bent. De trainingen werken hetzelfde als in Idris. Om goed te meten hoe jullie vechten zullen we trainen met degene die het meeste overeenkomsten heeft qua skills met jullie. Dat betekent dat Jace traint met Evangeline, en ik met Atyria."[/b] Een van Jace' mondhoeken krulde omhoog en Evangeline keek geschrokken van Julien naar Jace. Atyria klaagde niet. Ook al was ze een beetje bezorgd hoe het zou aflopen met die twee, ze wilde Jules eigenlijk wel beter leren kennen. [i]"Afijn, jullie weten waar je kamers zijn, tot morgen." Zei deze glimlachend, waarna hij even naar allen knikte. Atyria vond zijn blik en schonk hem een glimlach terug, voor ze zich tot Ginn wendde om hun kamers te bekijken en in te richten. Ze lieten Jace waar hij was, (leunend tegen de deurpost met zijn armen over elkaar en een geamuseerde blik op zijn engelachtige gezicht) en vonden de trap naar boven.

Outfit: Outfit x Shoes